Ο πρίγκηπας τραγουδάει ακόμα στις καρδιές μας

Πριν χρόνια, (τέλη του 1990 αν θυμάμαι καλά) ήρθα σε επαφή με μια μορφή της ελληνικής μουσικής, άγνωστης σε μένα τότε, με το όνομα Παύλος Σιδηρόπουλος. Ήταν την ημέρα του θανάτου του (overdose Ηρωίνης). Θυμάμαι άκουγα για ώρες στο ραδιόφωνο αφιερώματα για την ζωή και την μουσική του και στα ενδιάμεσα παιζόταν ένα από τα τραγούδια, που έχει πλέον σημαδέψει σαν στάμπα την ζωή και την ψυχή μου. Το τραγούδι αυτό ονομάζεται "Να μ' αγαπάς", και μιας και σήμερα είμαι στις μαύρες μου και το ακούω, το αφιερώνω και σε σας:

Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα, νεκρά

Να μ' αγαπάς,
όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ

Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά

Να μ' αγαπάς,
όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς

Κι όπως έγραφε κι ένας άλλος Σιδηροπουλόφιλος στο νετ:
Σ' ευχαριστώ Παύλο που υπήρξες. Για τα διδακτικά καλά σου, όπως αυτό που ακούμε σήμερα και τα άκρως διδακτικά κακά σου, που δεν είσαι πια εδώ μαζί μας.