Μην μου πετάτε άλλα δακρυγόνα, μπορώ και κλαίω μόνος μου.

Αγαπητοί αναγνώστες. Θέλω να σας ζητήσω μια χάρη. Αν σας άρεσε το παρακάτω κείμενο, προσθέστε το και στα δικά σας Blogs, στείλτε και σε φίλους σας με e-mail. Τυπώστε το και αφήστε το στα έδρανα σε κάποια σχολή. Ίσως έτσι κάποτε φτάσει και στα χέρια αυτών που πρέπει. Να θυμάστε πάντα: τα ΜΜΕ και το Ίντερνετ,σχεδιάστηκαν όχι για να τρομοκρατούν τον πολίτη, αλλά για να του δίνουν την δυνατότητα να εκφράζεται και να ενημερώνεται ελεύθερα. Σας ζητώ λοιπόν να μην το παρατήσετε αυτό το κειμενάκι. Μην το αφήσετε να περάσει στην αφάνεια της διαδικτυακής σφαίρας. Διαδώστε το. Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων και είμαι ανοικτός στα σχόλια σας, όποια κι αν είναι αυτά. Υπόσχομαι να απαντήσω σε όλους.

Αγαπητέ μου πατέρα
Αποφάσισα να σου γράψω αυτό το γράμμα, αν και ξέρω πως έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μιλήσαμε για τελευταία φορά για κάτι τέτοιο. Γνωρίζω τί πιστεύεις για μένα, πως είμαι ένα ρεμάλι που σου τρώει τα λεφτά που βγάζεις με τον τίμιο ιδρώτα σου και αντί να βρίσκομαι σε μια σχολή να εκπαιδεύομαι για να γίνει ένα λαμπρό μέλος της κοινωνίας, προτιμώ να τρέχω στα Εξάρχεια με άλλα ρεμάλια σαν κι εμένα και να κάνω την μητέρα μου ν' ανησυχεί κάθε βράδυ που αργώ να γυρίσω στο σπίτι.
Λοιπόν πατέρα ναι, είμαι κι εγώ Αναρχικός! Καλώς ήρθες στον κόσμο μου. Θα σε πάω ένα ταξίδι. Μια ιστορική αναδρομή εάν προτιμάς. Θέλω να με καταλάβεις, έστω και τώρα και ελπίζω πως δεν είναι πλέον πολύ αργά. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια χώρα που από πολύ νωρίς μου δίδαξε την ελευθερία και την ευθύνη του ατόμου απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους. Από τα πρώτα μου βήματα στο σχολείο, έμαθα για την αρχαία Αθήνα και το σύστημα πολιτεύματος της, για τον Δίκαιο Αριστείδη και τους τυραννοκτόνους. Έμαθα για τον Λεωνίδα και τους τριακόσιους του, που προτίμησαν να θυσιαστούν (θυσία παράλογη για τα σημερινά δεδομένα) προσπαθώντας να σώσουν την πατρίδα μας από τον εχθρικό ζυγό. Επίσης έμαθα και για τον Εφιάλτη... Συνέχισα το διάβασμα, πέρασα στο γυμνάσιο κι εκεί έμαθα για τον Μάρκο Μπότσαρη, την Μπουμπουλίνα, τον γέρο του Μοριά κι όλους αυτούς του ήρωες που θυσίασαν τα πάντα, ζωή και περιουσίες για να ελευθερώσουν την χώρα μας. Εκεί πλέον κατάλαβα πως μια χούφτα άνθρωποι με τα σωστά ιδανικά, το όραμα τους για ελευθερία, είναι πιο ισχυροί κι από τον καλύτερα εκπαιδευμένο τακτικό στρατό. Επίσης έμαθα και για τα μετέπειτα γεγονότα, τις έριδες για την κατάκτηση της εξουσίας, τον εμφύλιο, την καταστροφή της Σμύρνης, τον ξεριζωμό κι όλα τα γεγονότα που εσύ προσπαθείς πλέον να ξεχάσεις... Επίσης, ήρθα σε επαφή και με το έργο, τις ιδεολογίες αν θες και κάποιων άλλων προσώπων της παγκόσμιας Ιστορίας. Έμαθα για τον Λένιν, τον Μπακούνιν, τον Νίτσε, τον κόμη Μπίσμαρκ. Για σκέψου πατέρα, οι ιδεολογίες τους σε άλλα κράτη ξεσήκωσαν επαναστάσεις κι όλες βασίζονται σε κάποιο βαθμό στα λόγια και στις σκέψεις των δικών μας Πλάτωνα, Αριστοτέλη και Σοφοκλή. Μιλάνε για την ελευθερία, την ισότητα του ατόμου, για το δικαίωμα του σε δωρεάν παιδεία και νοσηλεία... Αυτά που εσύ σήμερα θες να πετάξεις στα σκουπίδια.
Κάνε λιγάκι υπομονή ακόμα πατέρα και μην μου θυμώνεις που σου μιλάω έτσι. Στο τέλος ελπίζω πως θα καταλάβεις. Είμαι πλέον στο Λύκειο, παλικαράκι και το αίμα μου βράζει. Ξέρω, ακόμα κι αν δεν μου το έχεις πει ποτέ, πως συχνά με βλέπεις που γυρίζω φορτωμένος από το σχολείο και νιώθεις υπερήφανος για μένα. Είμαι καλός μαθητής, (ίσως όχι άριστος, αλλά καλός), καλός γιος, καλός με τους φίλους μου και γενικά έχω όλα τα χαρίσματα για να γίνω ένας πολύ καλός άνθρωπος. Στο μόνο πράγμα που ερχόμαστε σε αντίθεση οι δυο μας, είναι στα πολιτικά. Δεν βαριέσαι λες, παιδί είναι ακόμα, έχει χρόνο ν'αλλάξει. Ε λοιπόν πατέρα, λυπάμαι αλλά όχι δεν θ'αλλάξω. Όχι ακόμα τουλάχιστον! Εσύ στην ηλικία μου ήσουν παιδί των λουλουδιών, αριστερός και διαδήλωνες για να σταματήσει ένας πόλεμος που μαινόταν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και που τελικά δεν έμαθες ποτέ ακριβώς τί έγινε. Θυμάσαι; Πολεμούσες για την παγκόσμια ειρήνη. Εγώ πάλι είμαι αναρχικός' πιστεύω στην ελευθερία και όχι στις παρατάξεις. Αριστερά, Δεξιά, δεν μου λένε πάρα πολλά, πιστεύω στον Άνθρωπο. Ο δικός μου πόλεμος, ο δικός μου εχθρός βρίσκεται πολύ πιο κοντά. Βρίσκεται στην ίδια μου την χώρα. Σε ξάφνιασα έτσι; Λυπάμαι, δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου. Πατέρα, κάποτε ήσουν κι εσύ παιδί των λουλουδιών, με όραμα και ιδανικά. Τώρα πλέον είσαι μεγαλο-Ιατρός, με δική σου κλινική και ζεις μια ζωή ακριβώς όπως την ονειρεύτηκες. Αλλά με τί κόστος πατέρα; Άφησες τους προστάτες σου να γίνουν τύρανοι σου. Αυτοί που τώρα δέρνουν το σπλάχνο σου που τόσο κουράστηκες για να μεγαλώσεις σωστά. Καταλαβαίνω πως πλέον είσαι κουρασμένος και αρκετά γέρος για να αντιδράσεις. Δεν είσαι παλικαράκι πια όπως λες κι εσύ καμμιά φορά. Όλη σου την ζωή πάλεψες για να μου δώσεις εμένα μια καλύτερη και σ'ευχαριστω γι'αυτο. Όμως τώρα είναι η σειρά μου να δώσω κι εγώ κάτι στα δικά μου παιδιά: Έναν κόσμο καλύτερο από αυτόν που παρέλαβα από εσένα.
Μην ακούς αυτά που λένε στις ειδήσεις για μενα και τους όμοιους μου πατέρα. Εμείς δεν προκαλούμε επεισόδια, δεν βάζουμε βόμβες, δεν είμαστε τρομοκράτες. Δεν χρησιμοποιούμε βια, η βία φέρνει μονάχα περισσότερη καταπίεση' ποτέ όμως αυτονομία. Εμείς αναζητάμε μονάχα περισσότερη ελευθερία. Κοιτάμε μακριά, μακριά από την ανάγκη για καταπίεση κάθε μορφής. Είμαστε ενάντια στην εξουσία κι αυτό γιατί, όποια κι αν είναι, είναι απάνθρωπη. Εξουσιάζω, σημαίνει δυναστεύω. Σε φαντάζομαι πατέρα, την ώρα που θα διαβάζεις αυτό το γράμμα να λες από μέσα σου, "μα παιδί μου κάτι τέτοιο δεν μπορεί να υπάρξει. Από καταβολής κόσμου, ο άνθρωπος δυναστεύει τον άνθρωπο κι έτσι θα συνεχίσει να γίνεται". Έστω. Εγώ δεν είπα ποτέ πως ο κόσμος θα αλλάξει σήμερα. Σε διακόσια, πεντακόσια, χίλια χρόνια ίσως; Να θυμάσαι όμως πατέρα όλα από κάπου αρχίζουν και ο δικός μας αγώνας έχει ήδη αρχίσει.
Ζητάμε ένα καλύτερο μέλλον και σας δείχνουμε τον δρόμο για να μας ακολουθήσετε. Βάρβαρα; Ισως. Φανατικά; Σίγουρα.
Είμαστε νέοι και δεν έχουμε καλούς τρόπους. Θέλω όμως να ελπίζω πως σε μερικά χρόνια τα βιβλία θα μιλάνε για εμάς όπως πριν μιλάγανε για εσάς, τα παιδιά των λουλουδιών -- κι όχι κυβερνήτες, κατακτητές ή εξουσιαστές. Να θυμάσαι πάντοτε πως το άτομο πεθαίνει, οι ιδέες του όμως ποτέ. Αν συμφωνείς με την ελευθερία του ατόμου τότε πρέπει να συμφωνήσεις και με μένα τον αναρχικό. Πρέπει να παραδεχτείς πως όχι μόνο είμαι χρήσιμος στην κοινωνία που ζεις, αλλά και αναγκαίος...
Αγαπητέ πατέρα. Νιώθω πλέον πως σε κούρασα. Ελπίζω να σε έκανα, αν όχι ν'αλλάξεις γνώμη τουλάχιστον να καταλάβεις ποιός είναι ο γιος σου. Ίσως είναι πλέον πολύ αργά για να τα ξαναβρούμε οι δυο μας αλλά εγώ θέλω να ξέρεις πως σε ευχαριστώ βαθύτατα για όσα κάνεις όλα αυτά τα χρόνια για μένα.

Σε φιλώ σταυρωτά κι εσένα και την μάνα και πες της σε παρακαλώ να μην ανησυχεί για μένα.

Ο γιος σας:
Χαρίλαος - Wolf Μαρτζούκος

Ο πρίγκηπας τραγουδάει ακόμα στις καρδιές μας

Πριν χρόνια, (τέλη του 1990 αν θυμάμαι καλά) ήρθα σε επαφή με μια μορφή της ελληνικής μουσικής, άγνωστης σε μένα τότε, με το όνομα Παύλος Σιδηρόπουλος. Ήταν την ημέρα του θανάτου του (overdose Ηρωίνης). Θυμάμαι άκουγα για ώρες στο ραδιόφωνο αφιερώματα για την ζωή και την μουσική του και στα ενδιάμεσα παιζόταν ένα από τα τραγούδια, που έχει πλέον σημαδέψει σαν στάμπα την ζωή και την ψυχή μου. Το τραγούδι αυτό ονομάζεται "Να μ' αγαπάς", και μιας και σήμερα είμαι στις μαύρες μου και το ακούω, το αφιερώνω και σε σας:

Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που 'χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ

Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα, νεκρά

Να μ' αγαπάς,
όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ

Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά

Να μ' αγαπάς,
όσο μπορείς να μ' αγαπάς

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά

Θέλω να 'ρθείς και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς

Κι όπως έγραφε κι ένας άλλος Σιδηροπουλόφιλος στο νετ:
Σ' ευχαριστώ Παύλο που υπήρξες. Για τα διδακτικά καλά σου, όπως αυτό που ακούμε σήμερα και τα άκρως διδακτικά κακά σου, που δεν είσαι πια εδώ μαζί μας.

Η αποξένωση της νέας εποχής

Σήμερα είναι μια ειδική μέρα, δεν συνηθίζω να γράφω στο Ιστολόγιο μου Πέμπτες, αλλά λόγω της καταραμένης ζέστης που μου χαλάει την μεσημεριανή σιέστα αποφάσισα να το κάνω. Το θέμα μας για σήμερα είναι η αποχαύνωση που προκαλούν όλα αυτά τα νέα είδη επικοινωνίας e-mail και τα τοιαύτα. Μην με παρεξηγείται, δεν έχω τίποτα εναντίον τους (και το γεγονός ότι κι εγώ γράφω σε blog το αποδεικνύει) απλά υπάρχουν φορές που απλά νιώθω τόσο περίεργα με την χρήση τους... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Φοιτητής είμαι κι εγώ, μακριά από την χώρα μου (από επιλογή, όχι από ανάγκη) και σαν όλους τους φοιτητές εξωτερικού και εσωτερικού που σέβονται τον εαυτό τους (και λίγο λόγω των οικονομικών μου που χτυπάνε κόκκινο στο τέλος κάθε μήνα) κάνω κι εγώ μια δουλίτσα, παραδίδοντας μαθήματα σε παιδάκια. Τώρα θα μου πείτε τι κακό έχει αυτό, κανένα απολύτως! Θα σας πω λοιπόν την δική μου ιστορία, έτσι να την βγάλω από μέσα μου, και ελπίζω στα σχόλια σας.
Λοιπόν έχω δύο μαθητές, τον Νικολάκη και τον Γιωργάκη (ποτέ δεν συμπάθησα τα Ιταλικά τους ονόματα, και αφού γράφω στα ελληνικά, πιστεύω πως πρέπει να τα αλλάξω λίγο) καλά παιδιά και οι δύο, δεκατετράχρονα, πολύ γερά μυαλά (αν και ο Νικολάκης πρέπει να στριμωχτεί πολύ για να το χρησιμοποιήσει) και το κυριότερο φίλοι από μωρά. Και τώρα που σας έδωσα τα στοιχεία της ιστοριούλας ας μπούμε στο ψητό. Αυτά λοιπόν τα δύο αγγελούδια (θα ήθελα να πω διαόλια αλλά δεν μου βγαίνει όσο και να θέλω) είναι εξπέρ στις νέες τεχνολογίες, Ίντερνετ, κινητά τηλέφωνα, παιχνιδομηχανές και όλα τα σχετικά (δεν σας κρύβω μάλιστα οτι η ιδέα να ξεκινήσω αυτό το blog προέρχεται από εκείνα). Και εδώ το πράγμα αρχίζει και στραβώνει λιγάκι γιατί σαν μικρός (τα περνάω μόλις 8 χρόνια) μπαίνω καμιά φορά σε σύγκριση μαζί τους, (μέγα λάθος το ξέρω, αλλά ανθρώπινο, ευελπιστώ στην συγνώμη σας) και σκέφτομαι πώς ήμουν εγώ στα δεκατέσσερα και πώς είναι αυτά τώρα. Μην νομίζετε οτι κι εγώ μεγάλωσα σε κανένα κατσικοχώρι στην μέση του πουθενά και πήγαινα πρωί πρωί στην στάνη ν'αρμέξω τα γίδια, του εναντίον μάλιστα, αλλά να... Δεν ξέρω πως να το πω νιώθω πως κάτι πάει στραβά.. Εγώ στα δεκατέσσερα έβγαινα από το σπίτι, και πήγαινα με τον κολλητό μου βόλτα στην πόλη, μιλάγαμε με τις ώρες για όλους και για όλα και γενικά, μας χτύπαγε ο καθαρός αέρας. Πρέπει να ομολογήσω ότι κι εγώ στην Ηλικία τους χρησιμοποιούσα chat, το θρυλικό ICQ για όποιον το θυμάται αλλά αυτό ήταν μοναχά τα βράδια αργά, ή άντε για να μην πληρώνω σε κινητά. Οι συνεννοήσεις μας τότε ήταν ως εξής:

-ΕΙΣΑΙ ΣΠΙΤΙ?
-ΝΑΙ
-ΠΑΜΕ ΒΟΛΤΑ?
-ΦΥΓΑΜΕ
-ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΕ 10'

Κι εκεί ήταν που ξεκίναγε το νταραβέρι. Τώρα βλέπω από τα αγγελούδια μου (και μου το λέει και η μάνα του ενός) ότι δεν κάνουν τίποτα τέτοιο. -Με ποιόν κάνεις chat τόσες ώρες Γιωργάκη-? με τον Νικόλα! και ο Νικόλας να μην μένει ούτε 3 λεπτά με τα πόδια μακριά... Τώρα τί να πω. Όσο για αθλήματα και παιχνίδια, ας μην το συζητήσω καλύτερα. Εντάξει, κι εγώ ήμουν λιγάκι περίεργος σε αυτά, όταν τα άλλα παιδάκια παίζανε ποδόσφαιρο, εμείς μαζευόμασταν μια παρέα 4 άτομα και παίζαμε Μπάσκετ. Και όταν πιο μετά στο Λύκειο τα άλλα παιδιά καβαλούσαν μηχανάκια και πηγαίναν για μπάνιο, εμείς "δανειζόμασταν" ένα Ιστιοπλοϊκό και κόβαμε βόλτες. Τώρα θα μου πείτε και τι με όλο αυτό? Ε, λοιπόν το μόνο ποδόσφαιρο που βλέπω τα αγγελούδια μου να παίζουν, είναι το Pro Evolution. Έχουν απλοποιηθεί τόσο πολύ όλα, και συνάμα έχουν μπερδευτεί τόσο πολύ. Παλιά το μπαρ ήταν χώρος συνάντησης, καμακιού και παρέας (ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το θεϊκό me Greek hot Lover που λέγαν οι μεγαλύτεροι στις ευκαιριακές και αρκετά πιωμένες Αγγλιδούλες). Εντάξει, δεν λέω οτί αυτό είναι το καλύτερο, αλλά είχε και αυτό την χάρη του, ήταν ένα παιχνίδι, εσύ ενάντια στο θηρίο που λεγόταν Αγγλιδούλα, Σουηδέζα, Γερμανίδα και έπρεπε να παίξεις καλά τα χαρτιά σου να το κερδίσεις. Όυτε και σε αυτό ήμουν πολύ καλός ποτέ (πρώτη κοπέλα που έριξα ήταν στα 17 και για να το κατορθώσω διάβαζα 6 μήνες Ελύτη και Καζαντζάκη και γράφτηκα και στην Δραματική Λέσχη του σχολειού μου). Τώρα βλέπω γύρω μου έναν άλλο κόσμο, Virtual.

-Μωρό μου θα βρεθούμε το βράδυ?
-Πέρνα απ' το σπίτι και βλέπουμε
-Και τι θα κάνουμε?
-Α,δεν ξέρω....Φέρε πάντως μαζί σου καπότες.

Και έτσι κλείνει ένα ραντεβού επίδοξων εραστών. Και ξαφνικά αρχίζω και νιώθω τόσο μεγάλος, τόσο παλιομοδίτικος και αρχαίος...
Πού πήγαν οι βόλτες τα απογεύματα, οι περίπατοι χεράκι χεράκι, η αγωνία του -τώρα με γουστάρει η γκόμενα ή τσάμπα το παιδεύω?- το παιχνίδι με τα βλέμματα... Αυτά όλα χαθήκαν? Το μόνο που έμεινε πια μια οθόνη υπολογιστή και μια οθόνη κινητού? Στα χρονικά μου, έχω φάει αρκετές χυλόπιτες δεν το κρύβω, και πάντα πονούσαν. Αλλά να σας πω κάτι, το προτιμώ αυτού του τύπου το παιχνίδι, παρά τα πράγματα όπως είναι σήμερα.

Αυτά για την ώρα. Σας κούρασα, ετσι? Λυπάμαι αλλά τουλάχιστον τα έβγαλα από μέσα μου.
Καλή συνέχεια σε όσους δουλεύουν και το απόγευμα και θα τα πούμε σύντομα.
Α, και κατι ακόμα VIVA το Playboy! (σε χαρτί, οχι σε οθόνη, έχει άλλη χάρη)

Γαμάτε (συγνωμη) γιατί χανόμαστε

Σερφάροντας στο νετ και ψάχνοντας τρόπο να σκοτώσω λίγο την ώρα μου, έπεσα πάνω σε αυτή την σελιδούλα, η οποία μου κίνησε λιγάκι το ενδιαφέρον! Λοιπόν, για όσους δεν τα πάτε πολύ καλά με τα Αγγλικούλια σας (me speak England the very bestest), το κίνημα λέγεται VHEMT και μεταφράζεται ως "κινημα για την εθελοντική εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους". Σύμφωνα λοιπόν με αυτο το κίνημα, αφού υπαίτιος για την όλη κατάσταση που επικρατεί στον πλανήτη είναι ο Homo sapiens sapiens (δηλαδή εμείς), καλό είναι να τον εξαφανίσουμε, δίνοντας την ευκαιρία στην φύση να ανακάμψει.

Ο τρόπος που προτείνουν είναι όχι τόσο να σκοτώσουμε τους υπάρχοντες, (υπάρχει και αυτό το κίνημα, λέγεται ΤΗΕΜ) αλλά να σταματήσουμε να κάνουμε παιδιά. Έτσι, σύμφωνα με τους οργανωτές του κινήματος, οι αριθμοί των απειλούμενων με εξαφάνιση ζώων θα ανακάμψουν, οι φυσικές πρώτες ύλες όπως το πετρέλαιο θα συνεχίσουν να υπάρχουν για πολλές δεκαετίες ακόμα και η ρύπανση του περιβάλλοντος θα μειωθεί σημαντικά. Φυσικά από την σελίδα δεν λείπουν τα εκκλησιαστικά εδάφια από Παλαιά και Κενή Διαθήκη, από το βιβλίο την Γένεσης κ.α.

Τι να παραθέσω άλλο... Τα σχόλια δικά σας.

Το μόνο που με λυπεί και με φοβίζει ταυτόχρονα, είναι πως αυτοί οι στενόμυαλοι "σωτήρες" του πλανήτη, είναι οι ίδιοι που έχουν το δαχτυλάκι τους πάνω σε ένα μαγικό κουμπί που πυροδοτεί βόμβες πολλών μεγατόνων...

Οπότε, μία η λύση υπάρχει. Αυξάνεστε και πληθύνεστε Έλληνες, να καλύψουμε το κενό γεννητικότητας των υποστηρικτών του κινήματος VHEMT! εγώ πάντως αυτό σκοπεύω να κάνω.

Ένας πολύ ωραίος τύπος

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες. Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι μύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα. Τώρα θα μου πείτε κι η Αθήνα έτσι είναι, αλλά πιστέψτε με, μιλάω για άλλη πόλη. Στην μαυρισμένη λοιπόν αυτή πολιτεία, ένα πρωί, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της, πήρε μια πολύ κουφή απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, λέγοντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους. Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους περίεργους αλλά και διασκεδαστικούς τρόπους διδασκαλίας που είχε. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας τα βρακιά του. Γενικά δηλαδή, εξεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει το σκοπό του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε.

Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια στολή σούπερμαν, αυτοχρίστηκε “υπερπολίτης” και αμολήθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Έφερε πολύ γέλιο στον κόσμο αλλά επειδή όπως έλεγαν, είχε αρκετά ειλικρινή φάτσα, τον ψήφισαν. Ο καινούργιος δήμαρχος όμως αποδείχτηκε πως ουδεμία σχέση είχε με τους προηγούμενους. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 μίμους και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Σιγά τ'αυγά, θα μου πείτε. Οι πολίτες όμως (που εννοείται πως στα "τέτοια" τους οι κανόνες οδικής συμπεριφοράς), άρχισαν να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια κοροϊδία, παρά τα πρόστιμα. Αμέσως μετά, και λόγω προβλήματος λειψυδρίας βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους τσίτσιδος live(sic), κλείνοντας την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν κι εκείνοι με τον ίδιο τρόπο να εξοικονομούν νερό. Και voila! Η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε κατά 12%. Τους επόμενους μάλιστα μήνες, με μια πολύ καλή καμπάνια και δίνοντας χρηματικά "μπόνους" σε όσους έκαναν οικονομία, η κατανάλωση έπεσε κατά 40%!

Όρισε Ημέρα Γυναίκας (τρεις για την ακρίβεια) όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδυ. Το καλύτερο (κατά την άποψη μου) που έκανε; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους, οι φυσικά δεν έχασαν την ευκαιρία να τις χρησιμοποιήσουν στους δρόμους ξεφτιλίζοντας δεόντως όσους έκαναν παραβάσεις, αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Το ομαδικό κράξιμο ήταν ό,τι έπρεπε τελικά.

Γενικώς σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τι που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε από τους κατοίκους της πόλης να πληρώσουν εθελοντικά 10% παραπάνω φόρους. Παρά το περίεργο του εγχειρήματος, 63.000 άτομα άκουσαν το κάλεσμα του και πλήρωσαν το ποσό! Επίσης ένα άλλο που έκανε ο δαιμόνιος αυτός δήμαρχος ήταν το εξής:
ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί μια ομάδα ταξιτζήδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας και είχαν την προσωπική του υποστήριξη. Τέλος, προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε στην άσφαλτο αστέρια, σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν και πανέμορφο αλλά και ιδιαίτερα σοκαριστικό.

Όχι, δεν πρόκειται τελικά για παραμύθι. Ο τετραπέρατος αυτός δήμαρχος λέγεται Antanas Mockus, και ήταν δήμαρχος της Μποκοτά της Κολομβίας το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός άνθρωπος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό αυτό πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται ευχάριστα τις αλλαγές.

Λέτε άραγε και οι δικοί μας να ευαισθητοποιηθούν κάποτε?

P.s αν κάποιοι ενδιαφέρεστε και για το αυθεντικό κείμενο, οριστε: http://www.hno.harvard.edu/gazette/2004/03.11/01-mockus.html