Οταν τρέχει το μυτάκι....

Σαν γνήσιος αλλεργικός κι εγώ, αυτές τις δύσκολες μέρες του μήνα (του Μαΐου, μην τρελαθούμε κιόλας) νιώθω το κάλεσμα της μητέρας φύσης σε όλο μου το κορμί... Σπυράκια στο πρόσωπο, πρησμένα μάτια, οι μαύροι κύκλοι που φτάνουν στο σαγόνι και άλλα ωραία πραγματάκια κάνουν την εμφάνιση τους αυτήν την εποχή. Όσοι από εσάς είχατε ή έχετε αλλεργίες, ξέρετε τί εννοώ και τί περνάω. Παρακάτω θα βρείτε διάφορα "φυσικά" γιατροσόφια για να τα καταπολεμήσετε όσο γίνεται πιο ανώδυνα.

Ξεκινάμε όσο γίνεται από πιο ψηλά:

Σπυράκια στο πρόσωπο, εξαφανίστε τα με μια ντομάτα:
Η ντομάτα είναι ένα από τα καλύτερα φυσικά προϊόντα για να καταπολεμήσετε την ακμή τα αντιαισθητικά σπυράκια και να καταπραΰνετε τον ερεθισμό του δέρματος που προκαλεί η ακμή. Ακολουθήστε τα επόμενα βήματα για να εφαρμόσετε αυτή την απλή μέθοδο:

1) Πλύνετε καλά μια ώριμη ντομάτα.
2) Κόψτε τη σε φέτες και απλώστε τη για 15 λεπτά σε καλά καθαρισμένο πρόσωπο.
3) Μετά από 15 λεπτά ξεπλύνετε το πρόσωπο σας με ένα φυσικό σαπούνι που να έχει ουδέτερο pH και σκουπιστείτε καλά με μια καθαρή πετσέτα.

Φουσκωμένα μάτια, μειώστε τα με ένα κρεμμύδι ή μαύρο τσάι:
Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα των σημερινών εργαζόμενων είναι οι αντιαισθητικοί κύκλοι κάτω από τα μάτια. Οι πολλές ώρες στον υπολογιστή , η υπερβολική κούραση των ματιών με το διάβασμα καθώς και οι περιορισμένες ώρες ύπνου είναι οι αιτίες που προκαλούν αυτό το πρόβλημα. Πολλοί από εμάς επίσης έχουν την φυσική προδιάθεση για μαύρους κύκλους:

1) Κόψτε στην μέση ένα ώριμο κρεμμύδι και ακουμπήστε την άσπρη πλευρά του πάνω σε κλειστά μάτια για 5 περίπου λεπτά. Μετά ξεπλύνετε με ΚΡΥΟ νερό (πάντα με τα μάτια κλειστά και σκουπιστείτε καλά. Δεν θα πιστεύετε στα μάτια σας με το αποτέλεσμα.

Υ.γ αν υπάρχει μετά το ξέπλυμα μυρωδιά "κρεμμυδίλας" χρησιμοποιούμε λίγη οδοντόκρεμα επάνω στα βλέφαρα και ξεβγάλουμε με νερό.

2) Ευεργετικές ιδιότητες για τους μαύρους κύκλους έχει επίσης και το μαύρο τσάι! Πάρτε 2 φακελάκια μαύρο τσάι (το οποίο μπορείτε να προμηθευτείτε σε οποιοδήποτε σούπερ μάρκετ) και αφήστε τα να μουλιάσουν σε κρύο νερό για ένα με δύο λεπτά. Τοποθετήστε τα φακελάκια στα μάτια σας για δέκα λεπτά περίπου. Το μαύρο τσάι βοηθά στο να καταπολεμήσετε το πρήξιμο που προέρχεται από την κατακράτηση υγρών στην περιοχή.

Όταν τρέχει η μυτούλα:
Οι λύσεις πολλές. Άλλες δουλεύουν καλά κι άλλες όχι και τόσο. Εξαρτάται από τον κάθε οργανισμό:

1) Διαλύουμε Ιοδιούχο μαγειρικό αλάτι (μισό κουταλάκι του καφέ κοφτό) και διτανθρακική σόδα (μια μυτούλα) σε 100ml χλιαρό νερό. Το διάλυμα αυτό το ρουφάτε από κάθε ρουθούνι και το βγάζετε από το στόμα (με την βοήθεια σύριγγας - ή καλύτερα εκείνης την φουσκίτσας της Chicco που χρησιμοποιούν για τα μωρά) δύο με τρεις φορές την ημέρα.

2) Φουμέντο αλά Κερκυραϊκά.
Παίρνουμε φύλλα ευκάλυπτου (5-6 φτάνουν) και τα βάζουμε σε μια κατσαρολίτσα νερό. Βάζουμε την κατσαρολίτσα πάνω στο μάτι της κουζίνας ανάβουμε και μόλις πάρει βράση βάζουμε το κεφάλι μας από πάνω (το οποίο το έχουμε προηγουμένως σκεπάσει με μια πετσέτα) και ρουφάμε τους ατμούς όσο πιο πολύ αντέχουμε. Το ίδιο ισχύει και για το κρύωμα τον Χειμώνα.

Υ.γ. Αν δεν βρίσκουμε φύλλα ευκαλύπτου, ρίχνουμε στο νερό δυο - τρεις σταγόνες αιθέριο έλαιο ευκαλύπτου που προμηθευόμαστε από ένα φαρμακείο. Η συνταγή κάνει θαύματα!

Αυτά τα πολλά κι από μένα... Καλή τύχη με τις συνταγές και να είστε όλοι καλά!

Γαμώτο λέμε!!!

Το καλό με την Ιταλία, είναι πως δεν σε αφήνει ποτέ να ηρεμήσεις και πάντα πρέπει να προσέχεις τον κώλο σου. Στην πίεση πάντα. Έτσι όταν θα τελειώσεις, ή θα έχεις λαλήσει από το διάβασμα, ή θα είσαι ο πιο γαμάτος του χωριού.

Τώρα θα μου πείτε, "ε, και τι μ' αυτό, μόνος σου τα διάλεξες, λούσου τα τώρα" και έχετε δίκιο. Αλλά δεν μπορώ ώρες ώρες να μην σκέφτομαι και το πώς θα έπρεπε να είναι κανονικά τα πράγματα...

Ας περάσω λοιπόν σε λεπτομέρειες. Ξέρω από καιρό το πρόγραμμα και ετοιμάζομαι να δώσω δυο μαθηματάκια σε αυτήν την εξεταστική κι άλλα δύο τον Ιούλιο.

Εντάξει μέχρι εδώ? Λαμπρά.

Το ένα από τα μαθηματάκια του Ιουλίου, εν ονόματει Βιοστατιστική, την άφησα για το τέλος, καθώς ο καθηγητής μας είχε δηλώσει πως Ιούνιο θα είναι σε συνέδριο και συνεπώς δεν θα μπορούσαμε να δώσουμε... Τέλος πάντων δαγκώνεσαι, κοκκινίζεις, σφίγγεις τα χείλη να μην πεις κουβέντα, το ξεπερνάς! Και λες αφού δεν μπορώ να κάνω αλλιώς μέσα στο κατακαλόκαιρο, ας γαμηθώ τουλάχιστον στο διάβασμα...

Τώρα, ο ίδιος καθηγητής (σημειώστε την ημερομηνία, 28 εχει σήμερα ο μήνας) μας ανακοινώνει πως άλλαξε το προγραμματάκι του και πως το μάθημα θα το δώσουμε κανονικά 11 ΙΟΥΝΙΟΥ (δηλαδή σε ακριβώς 14 μέρες) και όχι τον Ιούλιο όπως κανονικά ήταν στο πρόγραμμα...

Και τώρα αγαπητέ αναγνώστη σε ρωτάω. Τί να πρωτοδιαβάσω και τί να πρωτοδώσω. Ανάλυση, Βιοστατιστική, Κλινική Ιολογία, ή Ανθρώπινη Ανατομία?

Μπαααα. Καλύτερα να φύγω για διακοπές από τώρα.

Γαμημένο Elfo cattivo, δεν θα σε πετύχω πουθενά με το ποδηλατάκι σου? Θα σου πώ εγώ.

Στο υπόσχομαι...

Pour Elle...

Δίπλα στο πηγάδι βρίσκονταν τ' απομεινάρια ενός παλιού πέτρινου τοίχου.

Όταν την άλλη μέρα το βράδυ γύρισα απ' τη δουλειά μου, ξεχώρισα από μακριά το μικρό πρίγκιπα καθισμένο εκεί ψηλά, με τα πόδια του να κρέμονται. Και τον άκουσα που μιλούσε:

- Δεν θυμάσαι, λοιπόν, έλεγε. Δεν είναι ακριβώς εδώ! Μια άλλη φωνή του απαντούσε σίγουρα, γιατί απάντησε:

- Ναι! Ναι! Είναι ακριβώς η μέρα, μα δεν είν' εδώ το μέρος!

Συνέχισα να προχωρώ προς τον τοίχο. Όμως, δεν έβλεπα, ούτε άκουγα κανένα. Ωστόσο, ο μικρός πρίγκιπας είπε πάλι:

-... Βέβαια. Θα δεις που αρχίζουν τα χνάρια μου πάνω στην άμμο. Δεν έχεις παρά να με περιμένεις εκεί. Αυτή τη νύχτα θα 'ρθώ.

Βρισκόμουν είκοσι μέτρα μακριά από τον τοίχο, μα χωρίς να βλέπω πάντα κανένα.

Έπειτα από μερικές στιγμές σιωπής, ο μικρός πρίγκιπας είπε πάλι:

-Έχεις καλό δηλητήριο; Είσαι σίγουρο πως δεν θα με κάνεις να υποφέρω για πολύ;

Σταμάτησα με την καρδιά σφιγμένη, μα εξακολουθούσα πάντα να μην καταλαβαίνω τίποτε.

- Τώρα, φύγε, είπε... θέλω να κατέβω!

Χαμηλώνοντας τότε τα μάτια προς την κάτω μεριά του τοίχου, τινάχτηκα προς τα πίσω. Ήταν εκεί, ορθό προς τη μεριά του πρίγκιπα, ένα από κείνα τα κίτρινα φίδια που σε σκοτώνουν μέσα σε τριάντα δευτερόλεπτα. Καθώς έψαχνα μέσα στην τσέπη μου για να πάρω το πιστόλι που είχα, άρχισα να τρέχω μα, με το θόρυβο που έκανα, το φίδι αφέθηκε απαλά να κυλήσει μέσα στην άμμο, όπως ένας πίδακας νερού που τελειώνει και, χωρίς καθόλου να βιάζεται, χώθηκε ανάμεσα στις πέτρες, μ' ένα ελαφρύ μεταλλικό θόρυβο.

Έφτασα στον τοίχο ακριβώς τη στιγμή που χρειαζόταν για να δεχτώ στην αγκαλιά μου το μικρό μου καλό πρίγκιπα, ωχρό σαν το χιόνι.

- Τι ιστορία είναι πάλι τούτη; Τώρα μιλάς και με τα φίδια!

Του έβγαλα το αιώνιο χρυσόχρωμο κασκόλ του, του δρόσισα τους κροτάφους και του έδωσα να πιει και τώρα πια δεν τολμούσα να τον ρωτήσω τίποτα. Με κοίταξε με ύφος σοβαρό και μ' αγκάλιασε, ρίχνοντας τα μπράτσα του γύρω από το λαιμό μου. Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπά σαν την καρδιά του πουλιού που πεθαίνει, χτυπημένο από τα βόλια του κυνηγού.

Μου είπε:

- Είμαι ευχαριστημένος που βρήκες εκείνο που έλειπε από τη μηχανή σου. Θα μπορέσεις να ξαναγυρίσεις στο σπίτι σου...

- Πώς ξέρεις!

Κείνη τη στιγμή ετοιμαζόμουν να του πω ότι, μ' όλο που καθόλου δεν το περίμενα, είχα καταφέρει να τελειώσω τη δουλειά μου!

Δεν απάντησε στην ερώτησή μου, όμως πρόσθεσε:

- Κι εγώ το ίδιο, σήμερα, γυρίζω σπίτι μου... Ύστερα, πρόσθεσε μελαγχολικά:

- Είναι πάρα πολύ πιο μακριά... είναι πολύ πιο δύσκολο...

Ένιωθα πως είχε συμβεί κάτι απρόσμενο. Τον έσφιγγα στην αγκαλιά μου σαν ένα μικρό παιδί, κι όμως μου φαινόταν πως κυλούσε κάθετα μέσα μιαν άβυσσο, χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτε για να τον συγκρατήσω.

Το βλέμμα του ήταν σοβαρό, χαμένο στην απεραντοσύνη:

-Έχω το αρνάκι σου. Έχω και την κάσα για το αρνάκι. Ακόμη έχω και το φίμωτρο...

Και χαμογέλασε μελαγχολικά.

Περίμενα για πολλή ώρα. Ένιωθα πως σιγά - σιγά ζεσταινόταν:

- Μικρό, καλό μου ανθρωπάκι, είχες φοβηθεί... Είχε φοβηθεί, ναι, σίγουρα! Μα γέλασε απαλά:

- Θα φοβηθώ πολύ περισσότερο απόψε...

Ένιωσα πάλι να παγώνω από το συναίσθημά του αναπόφευκτου. Και κατάλαβα πως ότι δεν θα άντεχα στην ιδέα πως ποτέ πια δεν θ' άκουγα ξανά κείνο το γέλιο. Ήταν για μένα μια πηγή μέσα στην έρημο.

- Μικρό μου ανθρωπάκι, θέλω ακόμη να σ' ακούσω να γελάς...

Όμως μου είπε:

- Αυτή τη νύχτα συμπληρώνεται ένας χρόνος. Το αστέρι μου θα βρίσκεται ακριβώς πάνω από το μέρος όπου είχα πέσει την περασμένη χρονιά...

- Μικρέ, καλέ μου άνθρωπε, αυτή η ιστορία με το φίδι και το ραντεβού και τ' αστέρι, δεν είναι παρά ένα κακό όνειρο...

Μα δεν απάντησε στην ερώτησή μου. Μου είπε:

- Αυτό που είναι σημαντικό, δεν το βλέπομε...

- Σίγουρα...

- Είναι όπως και με το λουλούδι. Αν αγαπάς ένα λουλούδι που βρίσκεται σε κάποιο αστέρι, είναι γλυκό τη νύχτα να κοιτάζεις τον ουρανό. Όλα τ' αστέρια τότε είναι ανθισμένα.

- Σίγουρα...

- Είναι όπως με το νερό. Ότι μου είχες δώσει να πιω ήταν όπως μια μουσική, εξαιτίας του ήχου που έκανε το μαγκάνι και το σχοινί... θυμάσαι... ήταν πολύ ωραίο.

- Και βέβαια...

- Θα κοιτάζεις τη νύχτα τ' αστέρια. Το δικό μου είναι πολύ μικρό για να σου δείξω που βρίσκεται. Έτσι είναι καλύτερα. Το αστέρι μου θα είναι για σένα ένα από τ' αστέρια. Τότε, θα σ' αρέσει να κοιτάζεις όλα τα αστέρια... Όλα θα είναι φίλοι σου. Κι ύστερα, θα 'θελα να σου κάνω ένα δώρο...

Γέλασε πάλι.

-Α! μικρό μου ανθρωπάκι, μικρό μου ανθρωπάκι, μου αρέσει να σ' ακούω να γελάς!

- Ακριβώς αυτό θα 'ναι το δώρο μου... αυτό θα 'ναι όπως με το νερό...

- Τι θέλεις να πεις;

- Οι άνθρωποι έχουν αστέρια που δεν είναι τα ίδια. Για κείνους που ταξιδεύουν, τ' αστέρια είναι οδηγοί. Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους, τους σοφούς, είναι προβλήματα.

Για τον μπίζνεσμαν μου, ήταν από χρυσάφι. Μα όλα τούτα τ' αστέρια σωπαίνουν. Εσύ, θα έχεις αστέρια που κανείς άλλος δεν τα έχει...

- Τι θέλεις να πεις;

- Αφού εγώ θα 'μαι σ' ένα απ' αυτά, κι αφού θα γελάω σ' ένα απ' αυτά, τότε για σένα θα είναι σαν να γελούν όλα τ' αστέρια. Θα έχεις εσύ αστέρια που ξέρουν να γελάνε!

Και γέλασε πάλι.

- Κι όταν θα 'χεις παρηγορηθεί (πάντα παρηγοριέται κανείς ), θα είσαι ευχαριστημένος που μ' έχεις γνωρίσει.

Θα είσαι πάντα φίλος μου. Πάντα θα θέλεις να γελάς με μένα. Και θ' ανοίγεις καμιά φορά το παράθυρο, έτσι, για την ευχαρίστηση... Και οι φίλοι σου θα σε κοιτάζουν κατάπληκτοι να γελάς, κοιτάζοντας τον ουρανό. Τότε, εσύ θα τους λες: «Ναι, τ' αστέρια με κάνουν πάντα να γελάω!» και θα σε περνάνε για τρελό. Σου σκάρωσα ένα πολύ πονηρό παιχνίδι... Και γέλασε ξανά.

- Θα είναι σαν να σου έχω δώσει αντί γι' αστέρια, μικρά κουδουνάκια που ξέρουν να γελούν...

Και γέλασε πάλι. Ύστερα σοβαρεύτηκε ξανά:

- Απόψε... ξέρεις... μην έρθεις.

- Δεν θα σ' αφήσω καθόλου.

Όμως έδειχνε βυθισμένος σε σκέψεις.

- Θα μοιάζω σαν να έχω αρρωστήσει... Θα μοιάζω σαν να 'μαι ετοιμοθάνατος. Κάπως έτσι θα είναι. Μην έρθεις να με δεις έτσι, δεν θ' αξίζει τον κόπο...

- Δεν θα σ' αφήσω καθόλου. Μα έδειχνε σκεφτικός.

- Στο λέω αυτό... είναι εξαιτίας του φιδιού. Δεν πρέπει να σε δαγκώσει... τα φίδια είναι κακά. Αυτό μπορεί να σε δαγκώσει έτσι, για ευχαρίστηση.

- Δεν θα σ' εγκαταλείψω καθόλου. Όμως κάτι τον καθησύχασε:

- Είναι αλήθεια πως δεν τους έχει πια απομείνει δηλητήριο για το δεύτερο δάγκωμα...

Κείνη τη νύχτα δεν τον είδα να μπαίνει στο δρόμο. Είχε φύγει αθόρυβα. Όταν μπόρεσα να τον προλάβω περπατούσε αποφασισμένος, με γρήγορο βήμα. Μου είπε μονάχα:

- Α! εδώ είσαι...

Και μ' έπιασε απ' το χέρι. Όμως ανησυχούσε ακόμη:

- Έχεις κάνει λάθος. Θα πονέσεις. Θα μοιάζω με νεκρό, μα δεν θα 'μαι πραγματικά...

Εγώ σώπαινα.

- Καταλαβαίνεις. Είναι πολύ μακριά. Δεν μπορώ να κουβαλάω τούτο 'δω το σώμα. Είναι πολύ βαρύ!

Εγώ σώπαινα.

- Όμως, θα 'ναι σαν κάποιος να 'χει παρατήσει ένα κουφάρι, μια παλιά δεντρόφλουδα. Δεν νιώθεις θλίψη βλέποντας μια παλιά δεντρόφλουδα...

Εγώ σώπαινα.

Έχασε για λίγο το κουράγιο του. Όμως έκανε ακόμη μια προσπάθεια:

- Θα 'ναι όμορφα, ξέρεις. Κι εγώ το ίδιο θα κοιτάζω τ' αστέρια. Όλα τ' αστέρια θα 'χουν πηγάδια μ' ένα σκουριασμένο μαγκάνι. Όλα τ' αστέρια θα μου ρίχνουν νερό να πιω...

Εγώ σώπαινα.

- Θα 'ναι τόσο όμορφα! Θα 'χεις πεντακόσια εκατομμύρια κουδουνάκια, θα 'χω πεντακόσια εκατομμύρια πηγές...

Και σώπασε κι εκείνος, γιατί έκλαιγε...

- Να εκεί είναι. Άφησέ με να κάνω ένα βήμα μόνος μου.

Και κάθισε γιατί φοβόταν. Είπε πάλι:

- Συ ξέρεις... το λουλούδι μου. Είμαι υπεύθυνος γι' αυτό! Κι είναι τόσο αδύναμο. Κι είναι τόσο αθώο. Έχει τέσσερα αγκάθια όλα κι όλα για να προστατεύεται ενάντια σ' όλον τον κόσμο.

Κάθισα κι εγώ γιατί δεν μπορούσα πια να στέκομαι όρθιος. Είπε:

- Να... Αυτό είν' όλο...

Δίστασε λίγο ακόμη, ύστερα σηκώθηκε. Έκανε ένα βήμα. Ένιωσα να μου κόβεται η ανάσα.

Δεν έγινε τίποτε. Το μόνο που είδα, ήταν μια λάμψη κίτρινη κοντά στον αστράγαλό του. Για μια στιγμή απόμεινα ασάλευτος. Δεν φώναξε. Έπεσε απαλά, όπως πέφτει ένα δέντρο. Κι ούτε έκανε κάποιο θόρυβο, καθώς είχε πέσει πάνω στην άμμο.

Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα μια μέρα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράγμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν.

Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι' ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα· πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί κι ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωλiά του θ' ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ'ένα ψηλό κι απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες.

Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά του. Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ' έξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που 'κείνος άντεχε δίχως καμιά προστασία. Όταν τα πράγματα γίνονταν σκληρότερα, εκείνα του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες κρυμμένα σε κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι' άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν - έπρεπε να βρεθεί - ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό. Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα κι' εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα.

Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γι' αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι' έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσσήσει αυγά όρνεων και τα όρνεά σου, έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχόμενες αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και να 'σαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι. Σ' έμαθαν και να ωρύεσαι "Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!". Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι' ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσάνε τα κοτόπουλα σου.

Wilhelm Reich - Άκου Ανθρωπάκο (απόσπασμα)

Στις εκλογές της Ευρώπης... Ενα κόκκινο Ροδοπέταλο

Εν έτει 1983 στις βουλευτικές εκλογές μιας χώρας μακρινής, οι φοιτητές της Νομικής αποφάσισαν αντί για την ψήφο τους να ρίξουν στις κάλπες ροδοπέταλα, κόκκινα σαν το αίμα.
Ήταν μια ρομαντική πράξη που σκοπό είχε να δείξει την αγανάκτηση τους ως προς την πολιτική που ακολουθούσε η πρωθυπουργός τους. Για την ακρίβεια, μόλις μέσα σε μια τετραετία, αυτή είχε καταφέρει να εμπλέξει την χώρα της σε έναν πόλεμο στην άλλη άκρη της γης, να αφήσει να πεθάνουν από πείνα 9 πολιτικοί κρατούμενοι (άντρες του IRA), να περιορίσει τις ελευθερίες των πολιτών της για λόγους "ασφαλείας" και να διορίσει σαν υπουργό εσωτερικών της κυβέρνησης της, έναν πρώην Ναζιστή. Παρ' όλη την πράξη τους αυτή οι φοιτητές, δεν κατάφεραν να εμποδίσουν την επονομαζόμενη "Σιδηρά Κυρία" να επανεκλεγεί πάλι και μετά πάλι στο ανώτατο αξίωμα της χώρας της... Καταλάβατε άραγε για ποια χώρα μιλάμε?

Το σκηνικό, γνώριμο. Μόνο που πλέον δεν μιλάμε για μια χώρα με αποικιοκρατικές τάσεις όπως η Αγγλία του '80, αλλά για μια "ενωμένη και διευρυμένη δημοκρατία" με το όνομα Ευρωπαϊκή ένωση. Για σκεφτείτε λίγο σας θυμίζουν τίποτα τα γεγονότα;
Λίγο καιρό πριν, η Ένωση αυτή πήρε μέρος σε έναν πόλεμο για την πάταξη ενός άλλου λαού (γιατί για λαό πρόκειται η Al Quaida και όχι για μια ακόμα τρομοκρατική οργάνωση - όπως μας θέλουν να πιστεύυμε - η οποία μάλιστα δεν μας έχει κάνει και τίποτα), όπως επίσης και στην καθαίρεση ένας δικτάτορα. Οι ηγέτες της αποφάσισαν και με συνοπτικές διαδικασίες, αφαίρεσαν τελείως τα δικαιώματα των πολιτικών κρατουμένων ύποπτων για τρομοκρατία και πλέον τους στέλνουν εν αναμονεί της δίκης πακετάκι στους συμμάχους μας στην Αμερική. Μας περιόρισαν τις ελευθερίες με την χρήση Ηλεκτρονικών διαβατηρίων, Βιομετρικών ταυτοτήτων, και ψηφιακών καμερών σε κάθε γωνιά δρόμου.. Για να μην μιλήσω και για την χρήση πιστωτικών και χρεοστικών καρτών. Όσο για τους πρώην Ναζιστές... Το αφήνω στην κρίση σας να τους αναγνωρίσετε αν μπορείτε.

Σε μια άλλη, μη δημοκρατική χώρα, υπήρχε ένα ποίημα που ξεκινούσε με αυτούς τους στίχους: "Ρωσσία ειν' η χώρα μου, το κόμμα ο θεός μου"... Δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω αρχίσει κι εγώ να νιώθω κάπως έτσι. Γι αυτό λοιπόν κι εγώ:

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να δεχτώ πως ένας πόλεμος γίνεται για την ειρήνη και για το δικό μου καλό. Κανείς δεν με ρώτησε αν θέλω, και αρνούμαι να πληρώσω για πολεμοφόδια ή να καταταγώ.

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να παραδώσω τις ατομικές μου ελευθερίες έτσι εύκολα σε οποιονδήποτε. Κάποιοι έδωσαν και την ζωή τους ακόμα για να μπορώ εγώ να τις χαίρομαι (Έλληνα θυμήσου το '73!)

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να κατηγοριοποιήσω τους ανθρώπους σε Gay, Αναρχικούς, Κομμουνιστές, Μαύρους, Δούλους, Ξένους και Ευρωπαίους, Χριστιανούς και Μωαμεθανούς. Σε όλους το ίδιο κόκκινο αίμα δεν κυλάει στις φλέβες; Γιατί λοιπόν μας ξεχωρίζετε;

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να εξευτελιστώ για να σου αρέσω. Γεννήθηκα ελεύθερος στην ψυχή στο σώμα και στην σκέψη και ελεύθερος θέλω να παραμείνω μέχρι τέλους.

Γενικότερα ΑΡΝΟΥΜΑΙ την ενωμένη Ευρώπη. Θέλω μια ενωμένη Υφήλιο. Έναν κόσμο όμορφο κι αγγελικά πλασμένο. Έτσι κι αλλιώς οι ιδέες, οι σκέψεις και οι ψυχές των ανθρώπων δε χωράνε πίσω από κανένα σύνορο, κανεναν τοίχο, δεν υποτάσσονται και δεν κοστολογούνται από κανέναν.

"ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, ΔΕΝ ΕΛΠΙΖΩ ΤΙΠΟΤΑ, ΕΙΜΑΙ ΛΕΥΤΕΡΟΣ". Νίκος Καζαντζάκης

Αυτή την στιγμή βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Ή σκίβουμε το κεφάλι, συμβιβαζόμαστε και λέμε κι ευχαριστώ "Ω μέγα Όρνεο" για την προστασία, ή παλεύουμε για τα ιδανικά και τις αξίες μας. Εγώ θα προτιμήσω τον δεύτερο δρόμο αν και πολύ πιο δύσκολο κι επικίνδυνο. Ποτέ δεν λίγησα το κεφάλι σε κανέναν που δεν θεωρούσα εγώ πως το άξιζε και δεν σκοπεύω ν' αρχίσω τώρα. Και καθώς ήδη τόσα χρόνια εδώ δεν έχω να ελπίζω σε τίποτα, δεν φοβάμαι κιόλας.

Συνεπώς 6-7 Ιουνίου, ΨΗΦΙΖΩ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ. Αυτούς που ΕΓΩ θεωρώ άξιους να κυβερνήσουν και ΟΧΙ αυτούς που μου επιβάλλουν. ΕΠΙΣΗΣ ζητάω το δικαίωμα το λευκό μου να σημαίνει ακριβώς αυτό όπως ορίζεται από το σύνταγμα ως "Άρνηση Ψήφου" και όχι να πηγαίνει υπέρ της πλειοψηφίας όπως το θέλει ο εκλογικός νόμος. Αλλιώς.....

Κόκκινα Ροδοπέταλα. Στο χρώμα του αίματος των αδικοχαμένων θυμάτων της Ευρώπης!

Μην μ' ακουμπάτε λέμε!!!

Μην με παρεξηγείτε, υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να με ακουμπήσετε, να βάλετε τα χέρια σας μέσα στα ατίθασα σγουρά μαλλιά μου, να μου χαϊδέψετε γλυκά το πρόσωπο, να μου τρίψετε την πλατούλα να... χμ χμ χμ, γκουχ γκουχ γκουχ, έως εδώ, γιατί μάλλον το κείμενο παίρνει μια κάπως περίεργη τροπή...

Τί σας έλεγα; Α, ναι!

Λοιπόν, υπό άλλες συνθήκες, κανένα πρόβλημα. Ειδικά σήμερα όμως, βράσ' τα. Τα μπράτσα μου μοιάζουν σαν χωριάτικα λουκάνικα (στο χρώμα, όχι στο πάχος - ευτυχώς), η μούρη μου σαν τα οπίσθια Μπαμπουίνου, και η πλάτη μου λες και κάποιος μου βάραγε λουριές... Φυσικά, έχω δοκιμάσει όλα τα σπιτικά γιατροσόφια, ελληνικά και ιταλικά, αλλά χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Ενα κιλό γιαούρτι χάλασα για τα χέρια, για να μην υπολογίσω την μαγιονέζα και τις φέτες από τ'αγγούρι στο πρόσωπο. Όπως καταλαβαίνεις φίλε αναγνώστη στο τέλος άρχισα να με τρώω εγώ! Κρίμα δεν θα ήταν να πάνε χαμένα τόσα υλικά;

Να συννέρχομαι, δεν το βλέπω σύντομα. Τουλάχιστον να καταπολεμήσω αυτή την "λιγουρίτσα" που μου έρχεται όταν με βλέπω... Άντε, υπομονή και περαστικά μου.

Σκέψεις ενός "ταραγμένου" μυαλού....

Οι άντρες είναι το ισχυρό φύλο (είστε σίγουρες;) και ζει επτά χρόνια λιγότερο από το ασθενές (χμμμ.....)

Πολύ καταπίεση... Μια ζωή ενοχές! Από πιτσιρικάδες "Βάλε το φανελάκι σου μη κρυώσεις!!!, Θες να με πεθάνεις;". Μέχρι τι στιγμή που πεθαίνεις "Γιατί με άφησες μόνη στον κόσμο άντρα μου;".

Ένοχοι όταν σας αγκαλιάζουμε (σας πνίγουμε). Όταν δεν σας αγκαλιάζουμε αδιαφορούμε.
Όταν αφήνουμε τη μαμά μας (εγώ που έδωσα τη ζωή μου για σένα κι εσύ δεν με θες...!).
Όταν δεν την αφήνουμε (μα επιτέλους, τί άντρας είσαι εσύ ακόμα μέσα στα φουστάνια μου;).
Όταν σας παντρευόμαστε (σου έδωσα τα καλύτερά μου χρόνια!) Όταν δεν σας παντρευόμαστε (το ίδιο με πριν, ίσως λιγάκι πιο δραματικά).
Όταν σας πηδάμε (με το συμπάθιο - Εσύ φταις, με πλάνεψες, με ζάλισες, με παρέσυρες!) Όταν δεν σας πηδάμε (κατάλαβα - δεν μπορείς ούτε αυτό να κάνεις!).
Όταν είμαστε ευγενικοί (καλέ, αδελφή είναι αυτός;). Όταν πάλι δεν είμαστε (τι αγροίκος! θεέ μου).

Και όταν στο σεξ δεν έχετε οργασμό, ποιος φταίει; Για σκεφτείτε λίγο... Καλά το καταλάβατε ο άντρας!!! Ένοχοι εμείς και για αυτό. Αποκλειστικά. "Αφού Δεν σου πάει το άθλημα χρυσέ μου....!".

Λένε ότι πίσω από κάθε μεγάλο άντρα υπάρχει μια γυναίκα. Ίσως, δεν ξέρω... Μα οπωσδήποτε πίσω από κάθε νευρωτικό, μαμόθρεφτο, αναποφάσιστο, ευνουχισμένο, κακομοίρη άντρα υπάρχει ΣΙΓΟΥΡΑ μια γυναίκα.

Έρευνα έχει αποδείξει πως το 85% των αποφάσεων της οικογένειας παίρνονται άμεσα ή έμμεσα από τις γυναίκες (κυρίως έμμεσα). Πολύ καταπίεση όμως... Και δε φτάνει που ζείτε επτά χρόνια περισσότερο από μας, είστε και προνομιούχες στον έρωτα. Οι γυναίκες είναι ικανές για απεριόριστο αριθμό οργασμών την ημέρα. Εμείς; Και το γέλιο είναι ότι όλη την ευθύνη για την ικανοποίησή τους την έχουμε εμείς!!! Έτσι αν η κυρία είναι ανοργασμικιά, είσαι υποχρεωμένος να δουλεύεις δύο ώρες σαν χαμάλης βάζοντας όλη σου την τέχνη και όταν στο τέλος δεν τελειώσει, βγαίνεις και ο μ.λ.κ.ς της υπόθεσης που δεν μπορεί να ικανοποιήσει μια γυναίκα. Και το τραγικότερο; Μια γυναίκα δεν είναι ποτέ ανίκανη. Ακόμα όμως και να νιώθει έτσι κανείς δεν πρόκειται να το καταλάβει. Ενώ εμάς αν δεν υπάρχει... έπαρση σημαίας δεν μπορούμε να το κρύψουμε με τίποτα. Λένε πως το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο είναι να κάνεις το κέφι σου και να σε πληρώνουν για αυτό. Υπάρχει πιο μεγάλο κέφι από τον έρωτα; Αλλά ποιον πληρώνουν για αυτό; Όχι βέβαια τους άντρες...(ελάχιστες εξαιρέσεις) Δύο πράγματα μισούσα στη ζωή μου. Το στρατιωτικό και την εργασία. Και μ' έπιανε ζάλη όταν σκεφτόμουν πως το "ασθενές" και ωραίο φύλο δεν έχει την υποχρέωση να κάνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Μια στατιστική αναφέρει πως οι γυναίκες απατούν τους άντρες σε μικρότερο ποσοστό (35% έναντι 48%). Μια άλλη στατιστική όμως λέει πως οι γυναίκες λένε ψέματα σε μεγαλύτερο ποσοστό (58% έναντι 22%). 'Άρα η πρώτη στατιστική είναι ψευδής κατά 58%. 'Άρα οι γυναίκες απατούν τους άντρες τους σε μεγαλύτερο ποσοστό.

Δύο τελευταία πράγματα τελειώνοντας (γιατί όσο και να έχεις αμφιβολίες μωρό μου γίνεται και αυτό). Κάθε μέρα πρέπει να ξυρίζομαι. Ενώ εσείς όχι. Ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί πρέπει......