Μην μ' ακουμπάτε λέμε!!!

Μην με παρεξηγείτε, υπό άλλες συνθήκες δεν θα είχα κανένα απολύτως πρόβλημα να με ακουμπήσετε, να βάλετε τα χέρια σας μέσα στα ατίθασα σγουρά μαλλιά μου, να μου χαϊδέψετε γλυκά το πρόσωπο, να μου τρίψετε την πλατούλα να... χμ χμ χμ, γκουχ γκουχ γκουχ, έως εδώ, γιατί μάλλον το κείμενο παίρνει μια κάπως περίεργη τροπή...

Τί σας έλεγα; Α, ναι!

Λοιπόν, υπό άλλες συνθήκες, κανένα πρόβλημα. Ειδικά σήμερα όμως, βράσ' τα. Τα μπράτσα μου μοιάζουν σαν χωριάτικα λουκάνικα (στο χρώμα, όχι στο πάχος - ευτυχώς), η μούρη μου σαν τα οπίσθια Μπαμπουίνου, και η πλάτη μου λες και κάποιος μου βάραγε λουριές... Φυσικά, έχω δοκιμάσει όλα τα σπιτικά γιατροσόφια, ελληνικά και ιταλικά, αλλά χωρίς ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Ενα κιλό γιαούρτι χάλασα για τα χέρια, για να μην υπολογίσω την μαγιονέζα και τις φέτες από τ'αγγούρι στο πρόσωπο. Όπως καταλαβαίνεις φίλε αναγνώστη στο τέλος άρχισα να με τρώω εγώ! Κρίμα δεν θα ήταν να πάνε χαμένα τόσα υλικά;

Να συννέρχομαι, δεν το βλέπω σύντομα. Τουλάχιστον να καταπολεμήσω αυτή την "λιγουρίτσα" που μου έρχεται όταν με βλέπω... Άντε, υπομονή και περαστικά μου.