ΩΩωωΩΩωωχχχχ η πλατούλα μου!!!!

Για να δούμε τα μαθηματικούλια σας, διαλέξτε το σωστό...

Αν Χ ένα άτομο, που τον τελευταίο πολύ καιρό είναι σε μια κατάσταση αφασίας λόγω πανεπιστημίου, διαβάσματος και γενικού τρεξίματος, δηλαδή κάπως έτσι:


P.s Ο συγκεκριμένος δεν είμαι εγώ, αλλά θα μπορούσα πολύ άνετα να ήμουν...





Και f(x) η συνάρτηση που δίνει τα κάτωθι αποτελέσματα με Τ(ime)= 8.00 - 17.00 / Κυριακή
P(lace)= 3 ναυτικά μίλια έξω από την Ανκόνα, Β.Δ [βαθμός δυσκολίας (6 με 6.5 Beaufort αέρας, κύματα ύψους περίπου 2.5 με 3 μέτρα)]=7 και Β.Β.Α (Βαθμός Βλακείας ατόμου)=5.



Α) Η συνάρτηση τείνει σε αυτό το αποτέλεσμα:


















Β) Το Χ παθαίνει μεταβολή ίση με αυτό:



















Γ) Για να λυθεί η συνάρτηση f(x)=Χ χρειάζεται πρώτα να γίνει η παρακάτω πράξη:


Δ) Η συνάρτηση είναι αδύνατη στο R (λύνεται μόνο σε άλλα συστήματα αριθμών, κυρίως φανταστικά)

Ε) Σωστές απαντήσεις μόνο οι Α,Β,Γ

Το κάλεσμα της Άγριας Φύσης

Υπάρχει μια υπομονή της άγριας φύσης-πεισματική, ακούραστη, επίμονη σαν την ίδια την ζωή- η υπομονή που κρατάει ακίνητη για ατελείωτες ώρες την αράχνη στον ιστό της, το φίδι στο κουλούριασμα του, τον πάνθηρα στο καρτέρι του. Η υπομονή αυτή χαρακτηρίζει ειδικότερα τη ζωή σαν κυνηγάει την ζωντανή της τροφή. Και χαρακτήριζε τον Μπακ, που δεν έφευγε από το πλευρό της αγέλης, επιβραδύνοντας την πορεία της, ερεθίζοντας τα νεαρά αρσενικά, παρενοχλώντας τα θηλυκά και τα μικρά τους και κάνοντας το πληγωμένο ελάφι να τρελαίνεται από απελπισία. Μισή μέρα κράτησε αυτό. Ο Μπακ έκανε τις επιθέσεις του απ' όλες τις μεριές, περικλείοντας την αγέλη μέσα σ' ένα ανεμοστρόβιλο φοβέρας ξεμοναχιάζοντας το θύμα του την στιγμή που ξανάσμιγε με τους συντρόφους του, εξαντλώντας την υπομονή των κυνηγημένων πλασμάτων, που είναι λιγότερη από την υπομονή των πλασμάτων που κυνηγούν....

Α ρε Jack (London), πάλι με έφτιαξες και έχω και διάβασμα γαμώτο...

ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΑΠΕΙΛΗ

Ασύμμετρη απειλή με τα λόγια του εχθρού: "ο πόλεμος που διεξάγεται βάσει συγκριτικών πλεονεκτημάτων ενάντια σε ένα αδύναμο σημείο του αντιπάλου»… Οι ασύμμετρες επιθέσεις χαρακτηρίζονται από κάποια κοινά χαρακτηριστικά που τις διαφοροποιούν από τις παραδοσιακές, στρατιωτικού τύπου, επιχειρήσεις. Καταρχήν, αφορούν ομάδες ή μεμονωμένα άτομα που δεν υπόκεινται στην καθοδήγηση κάποιου κράτους. Αυτό καθιστά την καθήλωση και τη συνθηκολόγηση τους εξαιρετικά δύσκολη. Δεύτερον, οι στόχοι τους δεν περιορίζονται σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις ή μονάδες, αλλά συμπεριλαμβάνουν μια ευρεία κλίμακα στόχων με πολιτική, οικονομική και κοινωνική σημασία. Η πρόθεσή τους είναι να χτυπήσουν εκεί που ο αντίπαλος είναι αδύνατος. Τρίτον, οι ασύμμετρες επιθέσεις αναζητούν ένα πρωταρχικά ψυχολογικό αποτέλεσμα, να χτυπήσουν την θέληση και την ικανότητα και την ελευθερία της δράσης του αντιπάλου. Τελικά, οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για τη διεξαγωγή αυτών των επιθέσεων ξεπερνούν κι αυτά που θα περιμέναμε τυπικά ακόμα κι από τρομοκράτες."

Πηγή: Globalization and Asymmetrical Warfare του Αμερικανού καραβανά-διανοούμενου William J. Hartman

Έτσι για να μαθαίνουμε τι σημαίνουν οι όροι που χρησιμοποιούν οι Σκατόμπατσοι στην Ελλάδα και τι πραγματικά σημαίνει για τις δικές μας ελευθερίες, ως δυνητικά ασσύμετρη απειλή...

Με πολύ Ραπ διάθεση...

Ποιά θα ήθελε να γιορτάσει μαζί μου σήμερα?

http://sansimera.gr/archive/worldays/show.php?id=142
Μιας και είναι σήμερα παγκόσμια ήμερα μπριζόλας και πεολειχίας (sic)....

(τι άλλο θα ακούσουμε...)

Μετά από χιλιετίες κακουχιών και εκμετάλλευσης, το πέος αποφάσισε να αναλάβει δράση και να αντισταθεί διεκδικώντας περισσότερα. Αυτό τουλάχιστον προσπαθεί να μας δείξει στέλνοντας μας το παρακάτω γράμμα διαμαρτυρίας. Εμείς φυσικά, ακολουθώντας την πολιτική μας του να μην λογοκρίνουμε κανένα αν δεν υπάρχει πολύ σημαντικός λόγος, προβαίνουμε στην δημοσίευση της διαμαρτυρίας του, απαντώντας του όμως κατάλληλα σε κάθε ένα απ' τα 9 σημεία που παραθέτει.

Εγώ το πέος, υποβάλλω αίτημα μισθολογικής αύξησης για τους παρακάτω λόγους:

1) Εργάζομαι σωματικά.

2) Εργάζομαι σε μεγάλα βάθη.

3) Πέφτω στη δουλειά με το κεφάλι.

4) Δεν έχω ελεύθερα Σαββατοκύριακα και αργίες.

5) Εργάζομαι σε υγρό περιβάλλον.

6) Δεν πληρώνομαι υπερωρίες.

7) Εργάζομαι σε σκοτεινό εργασιακό χώρο που δεν αερίζεται σχεδόν καθόλου.

8) Εργάζομαι σε υψηλές θερμοκρασίες.

9) Η εργασία μου με εκθέτει σε κινδύνους μόλυνσης από ασθένειες.

Και τώρα η απάντηση.

Αγαπητό πέος, μετά από προσεκτική επεξεργασία των αιτημάτων σας, αποφασίσαμε να διαφωνήσουμε μαζί σας για τους παρακάτω λόγους:

1) Δεν εργάζεστε σε οκτάωρη βάση.

2) Αποκοιμάστε μετά από σύντομο χρόνο εργασίας.

3) Δεν ακολουθείτε πάντα τις οδηγίες της διοίκησης.

4) Δεν εργάζεσθε πάντοτε εκεί που σας έχει υποδειχθεί αλλά περιφέρεστε συχνά σε άλλους χώρους.

5) Συχνά δεν αναλαμβάνετε πρωτοβουλία αλλά πρέπει να σας πιέσουν και να σας χειριστούν φιλικά πριν αναλάβετε εργασία.

6) Αφήνετε πίσω σας το χώρο εργασίας σας πολύ βρώμικο, όταν αποχωρείτε από αυτόν.

7) Δεν τηρείτε πάντοτε τις οδηγίες ασφαλείας (πχ. να φοράτε ενδυμασία προστασίας).

8) Βγαίνετε σε σύνταξη πολύ πριν τα 65.

9) Δεν κάνετε διπλοβάρδιες.

10) Μερικές φορές εγκαταλείπετε το χώρο εργασίας σας που σας υποδείχθηκε, χωρίς η εργασία σας να έχει ολοκληρωθεί.

11) Σαν να μη φτάνουν όλα αυτά, σας έχουμε δει να εγκαταλείπετε συχνά το χώρο εργασίας μεταφέροντας δύο σάκους που φαίνονται πολύ ύποπτοι!

Θεωρούμε πως οι συνθήκες εργασίες σας είναι πολύ ευνοϊκές, και θα σας συμβουλεύαμε στο μέλλον να είστε περισσότερο προσεκτικοί στις απαιτήσεις σας.

Money makes the world go round. Η φιλία όμως τον κάνει να πηγαίνει μπροστά!

Διάβαζα ένα άρθρο στο νετ, για δυο φίλους από διαφορετικές χώρες, από διαφορετικές κουλτούρες, που δεν μιλούσαν ούτε καν την ίδια γλώσσα και που ο ένας έδωσε μόσχευμα για να σώσει την ζωή του άλλου, παρ' όλο που ζούσαν χωριστά για πάνω από 40 χρόνια. Και το πιο τρανταχτό; αυτός ο ένας ήταν ένας στρατιωτικός κρατούμενος και ο άλλος ήταν ο δεσμοφύλακας του...

Τελικά, τι είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει σαν ανθρώπινο είδος; Τί είναι αυτό που μας κάνει τόσο διαφορετικούς (ή κατά πολλούς ακόμα και ανώτερους) από τα υπόλοιπα όντα του ζωικού βασιλείου; Είναι άραγε αυτή η διεστραμμένη λογική που έχουμε αποκτήσει μετά από 400.000 χρόνια πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, ή μήπως είναι κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο ουσιαστικό; Από την επιστήμη μαθαίνουμε οτι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται απλά ως "ζώον νοούμενο". Άραγε είναι σωστός ένας τόσο απλός ο ορισμός, αυτό πραγματικά είμαστε; ακόμα ένα ζώο, αλλά με λογική; Μην βιαστείτε να απαντήσετε θετικά κυρίες μου... Μήπως εκτός από λογική έχουμε αποκτήσει και κάτι ακόμα; ένα "δέσιμο" για παράδειγμα με τα άτομα του είδους μας; μια συντροφικότητα που όμοια της δεν μοιράζεται κανένα άλλο είδος επάνω στην γη; Θα μου πείτε, "μα και οι λύκοι για παράδειγμα είναι σύντροφοι. Όταν κυνηγάνε, όταν φροντίζουν τα μικρά τους, τα γέρικα ή τραυματισμένα μέλη της αγέλης τους"...
Τείνω να συμφωνήσω μαζί σας.
Με άτομα από άλλες αγέλες όμως, ή από διαφορετικά είδη, τελικά τί γίνεται;

Σε αυτό που κατάληξα μετά από ώριμη σκέψη με τον εαυτό μου(και μετά από αυτό το άρθρο) είναι πως δεν είναι ούτε η λογική, ούτε και η συντροφικότητα, αυτά που μας χαρακτηρίζουν. Είναι κάτι πιο ουσιαστικό και πιο βαθύ! Κάτι που έχει να κάνει κυρίως με τα συναισθήματα και τον ψυχολογικό μας κόσμο. Ναι, είμαστε ένα συναισθηματικό είδος και αυτό συχνά έρχεται σε αντίθεση και με την λογική μας, όπως και με την συντροφικότητα που μπορεί να μοιραζόμαστε με άλλα άτομα της ίδιας φυλής.

Ας περάσουμε όμως σε παραδείγματα για να το καταλάβουμε καλύτερα...

Βρισκόμαστε σαν οντότητες σε έναν διαρκή πόλεμο. Με τον εαυτό μας, με τα άτομα του άλλου φίλου, με αυτούς που συνεργαζόμαστε, με αυτούς που ερωτευόμαστε. Προσπαθούμε με κάθε θεμιτό (ή και αθέμιτο μέσο καμιά φορά) να αποδείξουμε ο,τι εμείς αξίζουμε περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους. Πού όμως τραβάμε την γραμμή; πού αποφασίζουμε ο,τι "ως εδώ και όχι παραπέρα"; Τι είναι τελικά αυτό που μας σταματάει, ή μας κάνει να προχωράμε ακόμα και αντίθετα από τους σκοπούς και τα πιστεύω μας, μας αναγκάζει να πατήσουμε όρκους που έχουμε δώσει οι ίδιοι στον εαυτό μας και παρ' όλα αυτά, στο τέλος της ημέρας, κάνοντας την αυτοκριτική μας να είμαστε και ευτυχισμένοι που μας δόθηκε η ευκαιρία να πράξουμε κατ' αυτόν τον τρόπο;

Σας έμπλεξα με το λογύδριο μου, έτσι; Συγνώμη δεν το ήθελα...

Αυτό που μας διαφοροποιεί λοιπόν από όλους και από όλα, δεν είναι τίποτε άλλο, από μια απλή λέξη με ένα τεράστιο νόημα. Φιλία!

Ναι αγαπητοί αναγνώστες (εσείς οι λίγοι που είστε), αυτό που μας διαφοροποιεί τελικά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φιλία. Η αληθινή και αβίαστη Φιλία. Σκεφτείτε τον άνθρωπο σαν ων, μόνο με λογική... Θα βοηθούσε ποτέ τον συνάνθρωπο του, αν δεν είχε να κερδίσει τίποτε από αυτόν; Τώρα σκεφτείτε τον άνθρωπο με λογική και συντροφικότητα. Βοηθάει και σέβεται τους ανθρώπους της φυλής του, και αυτό γιατί ξέρει πως έχει να κερδίσει από εκείνους βοήθεια όταν την έχει ανάγκη, προστασία όταν πρέπει, γνώσεις από τους αρχαιότερους και υλικά αγαθά. Ένας τέτοιος άνθρωπος όμως, θα βοηθούσε ποτέ κάποιον "ξένο"; κάποιον διαφορετικό απ' ότι είναι εκείνος ή οι σύντροφοι του;

Για σκεφτείτε τους δυο φίλους που σας έλεγα πριν. Ζούσαν σε δύο χώρες με τεράστια απόσταση μεταξύ τους, δεν είχαν γνωριστεί ποτέ πριν, δεν είχαν κοινούς σκοπούς ή πιστεύω, και δεν ήταν ούτε καν σύντροφοι. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν αν και θα μπορούσαν απλά να είναι αδιάφοροι ο ένας για τον άλλον ή ακόμα και μισητοί εχθροί έγιναν φίλοι και τώρα πλέον είναι και κάτι πολύ περισσότερο...

Αν αυτό δεν είναι που μας χαρακτηρίζει, τότε τι είναι;

Δείτε το και σκεφτείτε

Χωρίς να είμαι ακόμα ειδικός επi του θέματος και γνωρίζοντας οτι έτσι ΙΣΩΣ βοηθάω στην συνέχιση μιας καλοστημένης παραπληροφόρησης μέσω διαδικτύου, ανεβάζω το παρακάτω βιντεάκι. Το θέμα είναι πως ΑΝ τελικά είναι αλήθεια όλα όσα γράφονται, αξίζει τον κόπο να δώσουμε λίγο ελπίδα σε αυτούς που την έχουν πραγματικά ανάγκη. Κοπελιά (ναι, ναι εσύ madam), αν το διαβαζεις και συμφωνείς μαζί μου, ξέρεις που πρέπει ίσως να το στείλεις...


DCA Cancer Therapy (dichloroacetic Acid)

Η ώρα της ?αυτοκριτικής? του bloggerman

Κοντεύω να σαλτάρω!!!

Τελικά έχουν δίκιο που λένε πως όταν είσαι κάτω, όλο και πιο πολύ σε κλωτσάνε!

Κλωτσιά Νο.1
Το γαμίδι το πανεπιστήμιο της Ανκόνα. Ότι και να κάνω, πάντα κάποιο πρόβλημα θα υπάρχει και δεν θα μπορεσουν να με εξυπηρετήσουν. Οτιδήποτε. Τώρα για παράδειγμα δεν μπορώ να φύγω για Erasmus γιατί λέει υπάρχει κάποιο προβληματάκι με τα χαρτιά μου (ποιά χαρτιά, ή τί προβληματάκι όμως, δεν λένε). Φοβάμαι πως πάλι την θέση θα πάρει η miss Pompino (κακίες - κακίες) κι εγώ θα μείνω με το διαβατήριο (για να μην πω τίποτε άλλο) στο χέρι. Επίσης ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ αυτό το γαμημένο το φτύσιμο... Ρε παπάρα καθηγητά, κοτζάμ Εργασία σου έδωσα, πιο μεγάλη και πιο εμπερειστατωμένη κι από διπλωματική.
Διάβασε την λίγο και πες μια γνώμη... Μην την πετάς στην ανακύκλωση χωρίς καν να την ανοίξεις!!!

Κλωτσιά Νο.2
Ο father μου, που αμφιβάλλω αν θυμάται οτι έχει και δεύτερο παιδί κάπου εκεί έξω... Χριστούγεννα - Πάσχα, γενέθλια και γενικές γιορτές, τις ξεχνάμε. Όπως ξεχνάμε και το οτι ο Χάρης βρίσκεται σε ξένο πανεπιστήμιο και ΙΣΩΣ να χρειάζεται και λίγο βοήθεια. Λίγη ψυχολογική υποστήριξη στην τελική... Από την άλλη μεριά η μάνα μου. η οποία είναι ικανή να σε πάρει και να σε βρίζει επί τρίωρο, δι' ασήμαντη αφορμή (να σε βρίζει. Να σε ηρεμήσει ή να σε ακούσει όμως, ποτε. Πάντα και για όλα φταις εσύ). Και στην μέση εγώ που πρέπει να συννενοηθώ με τους πάντες (χωρίς να εχω και ιδέα για το πως), να είμαι καλός μαζί τους και στο τέλος όλα να πηγαίνουν και καλά, γιατί αλλιώς πάλι εγώ θα φταίω...

Κλωτσιά Νο.3
Τα δικά μου νευράκια. Δεν αντέχω άλλο να είμαι ο μαλάκας για όλες τις δουλειές και για να ξεσπάνε όλοι τα νεύρα τους επάνω μου. Κάπου τα παίρνω κι εγώ, και απαντάω, ή κάνω σπασμοδικές κινήσεις (μπας και ηρεμήσω λιγο) και μετά τα πράγματα μπλέκοντε ακόμα χειρότερα.

Κλωτσιά Νο.4
Οι φίλοι από Ελλάδα που μου στέλνουν φωτό από τα πανεπιστήμια τους, από τις γιορτές τους, από τα μεθύσια τους.... Εγώ τί έχω να τους στείλω? Το Βιογραφικό μου (μην σου πω καλύτερα που θα μου το βάλω)? την φωτογραφία από την κάρτα της βιβλιοθήκης, ή το libretto?
5 χρόνια εδώ πάνω και από διασκέδαση μηδέν στο πηλίκο. Όσο για το πανεπιστήμιο... Αφού ξέρουν οτι υπάρχω, πάλι καλά... Αλλιώς μπορεί να μην αφήνανε ούτε να μπώ στο τμήμα μου..

Τώρα έχω άδικο να τα πάρω και ν' αρχίσω να σπάω το σύμπαν?