Money makes the world go round. Η φιλία όμως τον κάνει να πηγαίνει μπροστά!

Διάβαζα ένα άρθρο στο νετ, για δυο φίλους από διαφορετικές χώρες, από διαφορετικές κουλτούρες, που δεν μιλούσαν ούτε καν την ίδια γλώσσα και που ο ένας έδωσε μόσχευμα για να σώσει την ζωή του άλλου, παρ' όλο που ζούσαν χωριστά για πάνω από 40 χρόνια. Και το πιο τρανταχτό; αυτός ο ένας ήταν ένας στρατιωτικός κρατούμενος και ο άλλος ήταν ο δεσμοφύλακας του...

Τελικά, τι είναι αυτό που μας χαρακτηρίζει σαν ανθρώπινο είδος; Τί είναι αυτό που μας κάνει τόσο διαφορετικούς (ή κατά πολλούς ακόμα και ανώτερους) από τα υπόλοιπα όντα του ζωικού βασιλείου; Είναι άραγε αυτή η διεστραμμένη λογική που έχουμε αποκτήσει μετά από 400.000 χρόνια πάνω σε αυτόν τον πλανήτη, ή μήπως είναι κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο ουσιαστικό; Από την επιστήμη μαθαίνουμε οτι ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται απλά ως "ζώον νοούμενο". Άραγε είναι σωστός ένας τόσο απλός ο ορισμός, αυτό πραγματικά είμαστε; ακόμα ένα ζώο, αλλά με λογική; Μην βιαστείτε να απαντήσετε θετικά κυρίες μου... Μήπως εκτός από λογική έχουμε αποκτήσει και κάτι ακόμα; ένα "δέσιμο" για παράδειγμα με τα άτομα του είδους μας; μια συντροφικότητα που όμοια της δεν μοιράζεται κανένα άλλο είδος επάνω στην γη; Θα μου πείτε, "μα και οι λύκοι για παράδειγμα είναι σύντροφοι. Όταν κυνηγάνε, όταν φροντίζουν τα μικρά τους, τα γέρικα ή τραυματισμένα μέλη της αγέλης τους"...
Τείνω να συμφωνήσω μαζί σας.
Με άτομα από άλλες αγέλες όμως, ή από διαφορετικά είδη, τελικά τί γίνεται;

Σε αυτό που κατάληξα μετά από ώριμη σκέψη με τον εαυτό μου(και μετά από αυτό το άρθρο) είναι πως δεν είναι ούτε η λογική, ούτε και η συντροφικότητα, αυτά που μας χαρακτηρίζουν. Είναι κάτι πιο ουσιαστικό και πιο βαθύ! Κάτι που έχει να κάνει κυρίως με τα συναισθήματα και τον ψυχολογικό μας κόσμο. Ναι, είμαστε ένα συναισθηματικό είδος και αυτό συχνά έρχεται σε αντίθεση και με την λογική μας, όπως και με την συντροφικότητα που μπορεί να μοιραζόμαστε με άλλα άτομα της ίδιας φυλής.

Ας περάσουμε όμως σε παραδείγματα για να το καταλάβουμε καλύτερα...

Βρισκόμαστε σαν οντότητες σε έναν διαρκή πόλεμο. Με τον εαυτό μας, με τα άτομα του άλλου φίλου, με αυτούς που συνεργαζόμαστε, με αυτούς που ερωτευόμαστε. Προσπαθούμε με κάθε θεμιτό (ή και αθέμιτο μέσο καμιά φορά) να αποδείξουμε ο,τι εμείς αξίζουμε περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους. Πού όμως τραβάμε την γραμμή; πού αποφασίζουμε ο,τι "ως εδώ και όχι παραπέρα"; Τι είναι τελικά αυτό που μας σταματάει, ή μας κάνει να προχωράμε ακόμα και αντίθετα από τους σκοπούς και τα πιστεύω μας, μας αναγκάζει να πατήσουμε όρκους που έχουμε δώσει οι ίδιοι στον εαυτό μας και παρ' όλα αυτά, στο τέλος της ημέρας, κάνοντας την αυτοκριτική μας να είμαστε και ευτυχισμένοι που μας δόθηκε η ευκαιρία να πράξουμε κατ' αυτόν τον τρόπο;

Σας έμπλεξα με το λογύδριο μου, έτσι; Συγνώμη δεν το ήθελα...

Αυτό που μας διαφοροποιεί λοιπόν από όλους και από όλα, δεν είναι τίποτε άλλο, από μια απλή λέξη με ένα τεράστιο νόημα. Φιλία!

Ναι αγαπητοί αναγνώστες (εσείς οι λίγοι που είστε), αυτό που μας διαφοροποιεί τελικά, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φιλία. Η αληθινή και αβίαστη Φιλία. Σκεφτείτε τον άνθρωπο σαν ων, μόνο με λογική... Θα βοηθούσε ποτέ τον συνάνθρωπο του, αν δεν είχε να κερδίσει τίποτε από αυτόν; Τώρα σκεφτείτε τον άνθρωπο με λογική και συντροφικότητα. Βοηθάει και σέβεται τους ανθρώπους της φυλής του, και αυτό γιατί ξέρει πως έχει να κερδίσει από εκείνους βοήθεια όταν την έχει ανάγκη, προστασία όταν πρέπει, γνώσεις από τους αρχαιότερους και υλικά αγαθά. Ένας τέτοιος άνθρωπος όμως, θα βοηθούσε ποτέ κάποιον "ξένο"; κάποιον διαφορετικό απ' ότι είναι εκείνος ή οι σύντροφοι του;

Για σκεφτείτε τους δυο φίλους που σας έλεγα πριν. Ζούσαν σε δύο χώρες με τεράστια απόσταση μεταξύ τους, δεν είχαν γνωριστεί ποτέ πριν, δεν είχαν κοινούς σκοπούς ή πιστεύω, και δεν ήταν ούτε καν σύντροφοι. Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν αν και θα μπορούσαν απλά να είναι αδιάφοροι ο ένας για τον άλλον ή ακόμα και μισητοί εχθροί έγιναν φίλοι και τώρα πλέον είναι και κάτι πολύ περισσότερο...

Αν αυτό δεν είναι που μας χαρακτηρίζει, τότε τι είναι;