Caldo, troppo caldo.......

Συγνώμη που δεν γράφω αρκετά συχνά πλέον, το μπλογκάκι του Ξενιτεμένου βρίσκεται υπό μερικές διακοπές (στην όμορφη - για τους άλλους Κέρκυρα) και ολική ανανέωση (αν βρω το κουράγιο να την τελειώσω)... Καλές διακοπές και μπάνια σε όλους!!!

P.s: Ομορφούλα κοκκινομάλλα (ξέρεις εσύ) συγνώμη που δεν απάντησα χτες αλλά ήμουν ήδη στο σκάφος, βολόδερνα στα ανοιχτά και γύρισα πίσω κατά τις 2.30 το βράδυ (και χωρίς την συνοδεία λιμενικού ως συνήθως - γερνάω γαμώτο, γερνάω). Επίσης σου βρήκα και μια Ελληνοολλανδέζα εδώ... Αν θες να μάθεις τίποτα....
Α, και μην το ξεχάσω! Οι καρχαρίες και τα σκυλόψαρα του Ιονίου, δεν τρώνε ανθρώπους. Καρατσεκαρισμένο! οπότε μπανάκια άφοβα όταν έρθεις!

Ημερολόγιο ενός κολασμένου, part 1

7η και τέταρτο πρωινή: Ταρα ταρίιιιιι.... Πολύ μου αρέσουν αυτά τα νέα ξυπνητήρια που μπορείς να γράψεις ότι θες (αρκεί να μην υπερβαίνει τα 30 δεύτερα) και να στο παίξουν την προκαθορισμένη ώρα. Και καθώς εγώ για να σηκωθώ πρωί (ειδικά τώρα το καλοκαίρι) πρέπει να γυρίσει το σύμπαν ανάποδα και να κάνει κωλοτούμπες, σαν ήχο καλημερίσματος έχω μια στρατιωτική σάλπιγγα πάνω από το κεφαλάκι μου που "παίζει" το πρωινό εμβατήριο (πιο πριν είχα βάλει κοκόρια, αλλά δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα - συνέχιζα να κοιμάμαι βλέποντας κόκορες κρασάτους). Αναρωτιέμαι πάντως, γιατί όλη η πολυκατοικία βαράει προσοχές εκείνη την ώρα, μα θα τους περάσει πιστεύω με τον καιρό....

7η και μισή με 8η και μισή πρωινή: Η ώρα του διαλογισμού. Φραπές με δυο δάχτυλα αφρό (σε ποτήρι παγωτού, ώστε να χωράει ποσότητα) στο μπαλκόνι, μαζί με το πρώτο στριφτό της ημέρας. Είναι ωραίο να ξεκινάς την μέρα σου έτσι.

8η και τριανταφεύγα πρωινή: Ώρα να μετατραπώ σε Μαίρη Παναγιωταρά (να με δει καθαρό η μανουλίτα μου, αμ πως;). Κρας, μπου μπουμ μπουμ, μπινγκκκκκ, οι θόρυβοι του πλυντηρίου μου (κάτι έχει πάθει τους τελευταίους εχμ εχμ εχμ, 8 μήνες, και ακόμα δεν έχω δεήσει να φωνάξω τεχνικό ή να το ανοίξω εγώ). Δεν βαριέσαι, από Σεπτέμβρη το κοιτάω.

9η πρωινή: Ένα περίεργο πράγμα, εκεί που είμαι έτοιμος να στρώσω το καλλίγραμμο κωλαράκι μου για διάβασμα, τσουπ, το πρώτο ΣΜΣ της ημέρας "στον όμιλο σε μια ώρα, για Ιστιοπλοΐα. Θα έχω έτοιμη την βάρκα, στο νερό, και φραπέ έτοιμο. Μάρκο". Μετά από τέτοια πρόσκληση έχει κανείς όρεξη για διάβασμα, όχι πείτε μου. Εγώ πάντως δεν και ειδικά αν κάποιος άλλος έχει ήδη τραβήξει το ζόρι να αρματώσει το σκάφος για μένα. Τελικά αυτόν τον τύπο τον πάω με χίλια. Μέσα στο μυαλό μου βρίσκεται.

Πρώτη παρένθεση: Ο Μάρκο είναι ένας 35άρης Ιστιοπλόος, πανέξυπνος και σχετικά σε καλή φόρμα (λεπτός, γεροδεμένος, όχι μπυρόκιλο) αλλά ρεμάλι (κάτι σαν την El μας να φανταστείς) καθηγητής Ηλεκτρονικής σε ένα Πανεπιστήμιο μες την μέση του πουθενά, ο οποίος έχει τρία καλά: Λατρεύει τα απλά πράγματα, να μην του τα πρήζεις, και φυσικά την θάλασσα. Άμα τα 'χει, είναι υπέρ ευτυχισμένος. Άμα όχι...
Είναι ο αρχηγός μου στον όμιλο. Αυτός είναι ο υποδιευθυντής κι εγώ ένας απλός εκπαιδευτής Ιστιοπλόων και δικαστής Αγώνων. Βέβαια, αν μας δεις, νομίζεις πως συμβαίνει το αντίθετο. Ότι εγώ είμαι πιο πάνω από αυτόν, αλλά δεν βαριέσαι, that's life.

10η πρωινή: Όπως υποσχέθηκα, ήμουν στον όμιλο και μάλιστα στην ώρα μου (πράγμα σπάνιο για μένα) και έτοιμος να οργώσω τις θάλασσες, να δαμάσω τους τυφώνες, να παλέψω με τις σειρήνες, ή πολύ απλά όπως αποδείχτηκε σήμερα, να κάθομαι τρεις ώρες στην βάρκα και να παρακαλάω να φυσήξει λίγο μπας και κουνηθούμε (έπρεπε να φέρναμε και τίποτα μαζί μας για ψάρεμα. Την επόμενη φορά).

1η και μισή μεσημεριανή: Σπίτι μου σπιτάκι μου. Ένα γρήγορο ντους να φύγουν τα αλάτια (καμιά φορά το αποφεύγω κιόλας μου αρέσει να μένω με την αρμύρα), κάτι ελαφρύ για μεσημεριανό (μου είχε μείνει στο ψυγείο λίγο φρικα(ρι)σέ από προχτές) και φυσικά ένα μπουκαλάκι κρύο νερό, με μηλόξυδο και Almora. Σε βλέπω που πρασινίζεις και αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν ένας λογικός άνθρωπος να πίνει μια τέτοια αηδία, αλλά σε πληροφορώ πως είναι ένα κι ένα για την ελαφριά ηλίαση (μιλάνε δώδεκα + χρόνια εμπειρίας, οπότε αν θες άκου). Κι εξ' άλλου η γεύση του δεν είναι και τόσο χάλια, σαν να πίνεις λεμονάδα.

5η και μισή απογευματινή: Ώρα για υπολογιστική δουλειά. Να μεταφερθούν τα αρχεία της σημερινής εξόδου στον υπολογιστή, να αναλυθούν, να δούμε πού υπάρχει δυνατότητα βελτίωσης και φυσικά να χαζέψουμε στο νετ (όλο και κάπου θα υπάρχει μια νέα τσόντα) και να παίξουμε με το Google Earth (είναι μεγάλος πειρασμός, το ξέρω). Μετά να γράψουμε κάτι στο μπλογκ, να φιλήσουμε σταυρωτά την Όλι (ο κάθε υπολογιστής μου είχε πάντα και ένα όνομα. Αυτή είναι η Όλι) και να την αφήσουμε να κατεβάσει γλυκά γλυκά καμμιά ταινία για το βράδυ ενώ εγώ θα φτιάχνω φραπεδιά στην κουζίνα στρίβοντας τσιγάρο.

CHEERIO!

Όταν.......

Όταν, το κρεβάτι τρίζει λόγω σεισμού κι εσύ μέσα στον ύπνο σου αναρωτιέσαι αν το καράβι έπεσε σε φουρτούνα...

Όταν, το μεσημέρι ανοίγεις την κατάψυξη να πάρεις παγάκια για φραπέ και σκέφτεσαι τί άλλα υλικά σου λείπουν για να φτιάξεις ένα καλό Mojito....

Όταν, στον ύπνο σου αντί να βλέπεις βυζαρούδες μελαχρινές (ή κοκκινομάλλες) με τουρλωτά οπίσθια βλέπεις παρθένες παραλίες με λευκό βοτσαλάκι και καταγάλανα νερά....

Όταν, βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου και αναρωτιέσαι "μα καλά πόσα μπάνια να έχουν κάνει αυτοί άραγε;"

Όταν, ξέρεις οτι πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσεις κι αντ' αυτού προτιμάς να φτιάχνεις καραβάκια από χαρτί...

Όταν, φοράς το μαγιό σου, τα γυαλιά του ηλίου, τις παντόφλες και παίρνεις την μεγάλη πετσέτα στον ώμο, μόνο και μόνο για να κάνεις ντουζάκι στην μπανιέρα.

'Όταν, αντί να κάτσεις το βράδυ ξάπλα στον καναπέ να δεις καμμια περιπέτεια, προτιμάς ένα ντοκιμαντέρ μέ θέμα την ζωή των δελφινιών στο Αιγαίο...

Τότε αγαπητέ αναγνώστη χρειάζεσαι ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ διακοπές, όπως κι εγώ.......

Από σήμερα το πρωί, έχω την τιμή να ανήκω στην αυλή της Βασίλισσας El. Καθώς όμως είμαι λιγάκι αλλεργικός σε κορώνες, τίτλους και αξιώματα (επίσης είμαι και αντιδραστικός από την φύση μου σε κάθε μορφή εξουσίας), εγώ για την τελετή στέψης θα φορέσω αυτό:

Αφού τελειώσει η γιορτή και περάσουμε πλέον σε πιο σημαντικά θέματα, θα πρέπει κι εγώ με την σειρά μου να πω λίγα πράγματα για μένα.... Let the κράξιμο begin:


Οι 5 αγαπημένες μου ταινίες (Δεν τις βάζω με σειρά προτίμησης γιατί βαριέμαι να σπάω το κεφαλάκι μου βραδιάτικα):

Christiane F. - Wir Kinder vom Bahnhof Zoo

Good Bye Lenin

La vita è bella

Kidulthood

Johnny got his Gun

Ήθελα να βάλω και το "Στην φωλιά του κούκου" (Η καλύτερη κατά εμένα ερμηνεία του Jack Nicholson) αλλά είχα χώρο μόνο για 5 ταινίες οπότε... Επίσης, αν και δεν κλαίω, κάθε μια από αυτές τις ταινίες με αφήνει πάντα.... Συμπληρώστε ότι θέλετε.

Και περνάμε στα 5 αγαπημένα μου τραγούδια:

MANOWAR - Heart of steel
Born to walk against the wind
Born to hear my name
No matter where I stand I'm alone

Αυτό το τραγούδι με συντροφεύει πάντα όταν περνάω από γαμημένα λούκια...


IRON MAIDEN - Judgement of Heaven
If you could live your life again
Would you change a thing or leave all the same
If you had the chance again
Would you change a thing at all
When you look back at your past
Can you say that you are proud of what we've done
Are there times when you believe
That the right you thought was wrong

No comments. Μην ρωτάτε παρακαλώ

BRUCE DICKINSON - Tears of the dragon
I throw myself into the sea
Release the wave, let it wash over me
To face the fear I once believed
The tears of the dragon, for you and for me

Λατρεύω τις ιστορίες με τους γενναίους ιππότες, τα μυθικά τέρατα και τα δάκρυα του δράκου (tears of the dragon) ...

Και δύο ελληνικά:

ΠΥΞ ΛΑΞ - Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;

Εσύ δε μ' έμαθες ν' αφήνω να μακραίνουν τα μαλλιά
Στα παλιατζίδικα τα ρούχα σου ζητούσες
Γιατί η αξία που μέσα μας φωλιάζει πιο βαθιά
Είν' η ελεύθερη ζωή που ήθελες να ζούσες

Ένα από τα πρώτα ελληνικά τραγούδια που άκουσα και λάτρεψα...


ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΝΤΙΝΟΥ - Πόρτο Ρίκο
ποίηση: Άλκης Αλκαίου
"Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο
κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει"

Τι να πω... Είμαι κι εγώ ένας Καββαδιοπληκτος θαλασσόλυκος

Αγαπημένα βιβλία.....

Jack London - Αγάπη για την ζωή (σκληρό, αλλά πραγματικό. Μέσα στην άγρια φύση Ο κυνηγός το θήραμα, και τα όρια τους για επιβίωση)

Ιούλιος Βερν - 10.000 λεύγες κάτω από την θάλασσα (κλασσικό και πολυαγαπημένο. Ο πόλεμος του Κάπταιν Νεμο, κυρίως με τον εαυτό του...)

de Saint Exupery - Ο μικρός πρίγκιπας (Ίσως το πιο γλυκό βιβλίο που έχω διαβάσει ποτέ)

Wilhelm Reich - Άκου ανθρωπάκο (Αν και δεν κολλάει με τα υπόλοιπα, θα έχει πάντα μια εξέχουσα θέση στην βιβλιοθήκη μου)

Μίμης Ανδρουλάκης - Το Τανγκο του Τσε

Μια Ιστοριούλα - Ποιός λέτε να νικήσει?

Βρισκόμαστε στο έτος 2009. Όλη η Ελλάδα βρίσκεται στο έλεος των αντικαπνιστών.
Όλη; Ευτυχώς όχι όλη, καθώς υπάρχει ακόμα ένα χωριουδάκι κάπου στην Κέρκυρα που οι κάτοικοι του αντιστέκονται και θα αντιστέκονται πάντοτε στον κατακτητή.

Ας περάσουμε όμως να δούμε αναλητικότερα τους ήρωες της Ιστοριούλας μας:

Αρχηγός του χωριού, ένας Αφρικανός (ήρθε με ποδοσφαιρική μεταγραφή από Ζιμπάμπουε στην ομάδα του νησιού και παρέμεινε - γινόντουσαν αυτά ακόμα το 2009) εν ονόματει Ντουμ Ανιάζο.

Βοηθοί του αρχηγού και χέρια του (δεξί και αριστερό) άλλοι δυο ξένοι που κανείς δεν ξέρει ακριβώς την Ιστορία τους... Ο Μπομπ Φουγαράκης (πολεμιστής) και ο Βασίλης "Big" Μπάφος. Για τον τελευταίο, γνωρίζουμε πως είναι Ελληνοαμερικανός από το Τέξας και πως στο νησί εκτρέφει γελάδια και βουβάλια.

Άλλοι σημαντικοί κάτοικοι του χωριού, ο Γιάννης Ρίζλας κατασκευαστής τσιγαροχάρτων και φίλτρων και ο άσπονδος φίλος του (Ν)άσος Άφιλτρος, καπνοπαραγωγός. Αυτοί οι δύο μπλέκονται πολύ συχνά σε καυγάδες γιατί ο Ρίζλας κατηγορεί τον Άφιλτρο πως με τα καπνά του δηλητηριάζει τον κόσμο καθώς είναι μπαγιάτικα, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο. Μετά από λίγες όμως φιλικές μπουνίτσες (και με την συμμετοχή και των υπολοίπων χωριανών - που δεν χάνουν ευκαιρία για έναν καλό καυγά), το θέμα λήγει σχετικά σύντομα

Επίσης ένα μικρό χωριό που σέβεται τον εαυτό του, δεν θα μπορούσε να μην έχει και έναν πρεσβύτερο, ο οποίος αν και Έλληνας 123 ετών παρακαλώ, ζητάει να τον φωνάζουν με το χαϊδευτικό "γερό πνευμόνι". Μεταξύ μας, αν και πνευμόνια μπορεί να έχει γερά, μάλλον η μνήμη του έχει εξασθενήσει και δεν θυμάται πλέον το πραγματικό του όνομα...

Για να "εξυμνεί" τα κατορθώματα των συγχωριανών του υπάρχει και ένας τροβαδούρος, μαέστρος στην χρήση ηλεκτρικής κιθάρας, μπάσου, μπουζουκιού και δεν συμμαζεύεται, με το όνομα Μάρκος Βάμβακας ή αλλιώς "Ο Θεριακλής" ο οποίος έχει και μια ειδική μαγική δύναμη. Καταφέρνει με την μπάσα μελωδική φωνή του να σαγηνεύει τα πλήθη, που τον εκλιπαρούν να σταματήσει να τραγουδάει για να μην λιποθυμήσουν από έκσταση.

Και τέλος ο παπάς του χωριού, ο Αρχιμ. Αστούρης στον οποίο το χωριό χρωστάει την ύπαρξη του. Μαέστρος στην χρήση και ταυτοποίηση νέων ποικιλιών καπνού και βοτάνων, ο Αρχιμ. Αστούρης παράγει με μυστική συνταγή που έμαθε την δεκαετία του '60 στα Μάταλα της Κρήτης και χάνεται στα βάθη των αιώνων, ένα ειδικό μείγμα καπνού που όταν το καπνίζεις γίνεσαι άτρωτος και υπεράνθρωπος. Η μυστική συνταγή αυτή όμως περνάει από στόμα Αρχιμανδρίτη σε αυτί Αρχιμανδρίτη, και έτσι δεν έχουμε λεπτομέρειες για την σύσταση της...

Και τώρα ας περάσουμε στο απέναντι στρατόπεδο:

Γύρω από το χωριό υπάρχουν 4 κέντρα απεξάρτησης από την Νικοτίνη.
Το Νικορέτ, το Βαρενικλίν, το Ζυμπάν και το Βουπροπιόν.

Αρχηγοί των 4 αυτών κέντρων απεξάρτησης είναι κατά σειρά οι:

Ε. Γκύου: Μητέρα τριών παιδιών (και φορέας διδύμων), στο Νικορέτ.

Π. Αθητικός: Είναι πρώην δημόσιος υπάλληλος με την κακή συνήθεια να επιβάλει την γνώμη του και στους άλλους - συχνά θα τον δείτε να έρχεται δίπλα σας την ώρα που καπνίζετε και να βήχει ηχηρά. Είναι στο Βαρενικλίν.

Μαρία Μικρή: Η αρχηγός και κλινικάρχης του Ζυμπάν. Προσοχή, μην την υποτιμάται! Κάτω από αυτό το μικροσκοπικό κουκούλι κρύβεται ένας πολύ επικίνδυνος άνθρωπος. Όσοι καπνιστές έκαναν το λάθος βλέποντας την να χοροπηδάει από δω και από κει ανέμελα και να τραγουδάει έχοντας στο στόμα το γλυφιτζούρι της, δεν πρόλαβαν να το μετανιώσουν. Καλύτερα να την αποπλανήσεις, παρά να σε πιάσει να καπνίζεις!

Johan Σπιούνος: Ο χειρότερος από όλους! Κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς ποιος κρύβεται κάτω από την Χαρτοσακούλα που φορά πάντοτε στο κεφάλι. Οι λίγες πληροφορίες που έχουμε συλλέξει για αυτόν, μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως είναι Έλληνας της διασποράς (Από Γερμανία ίσως;) μικρομεσαίος, σπασαρχίδας, με σύμπλεγμα κατωτερώτητας και πως κατά πάσα πιθανότητα κατουριέται ακόμα στον ύπνο του.

Και τέλος ο Αρχηγός όλων, ο μέγιστος, ο "Αρχηγός του κράτους" όπως θέλει να τον φωνάζουν οι υποτελείς του, ο Ιταλός Τισεοκ Τσατσόνι. Ο Αρχηγός δεν εμπλέκεται στις εχθροπραξίες, αλλά αφήνει τους 4 επιτελάρχες του να καθαρίσουν γι' αυτόν. Απαντάται συνήθως στην Αθήνα, στο μέγαρο Μαξίμου, να τρέφεται γαλήνια από τις δάφνες της δόξας του...

Αχ αυτές οι νύχτες...