Η αποξένωση της νέας εποχής

Σήμερα είναι μια ειδική μέρα, δεν συνηθίζω να γράφω στο Ιστολόγιο μου Πέμπτες, αλλά λόγω της καταραμένης ζέστης που μου χαλάει την μεσημεριανή σιέστα αποφάσισα να το κάνω. Το θέμα μας για σήμερα είναι η αποχαύνωση που προκαλούν όλα αυτά τα νέα είδη επικοινωνίας e-mail και τα τοιαύτα. Μην με παρεξηγείται, δεν έχω τίποτα εναντίον τους (και το γεγονός ότι κι εγώ γράφω σε blog το αποδεικνύει) απλά υπάρχουν φορές που απλά νιώθω τόσο περίεργα με την χρήση τους... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Φοιτητής είμαι κι εγώ, μακριά από την χώρα μου (από επιλογή, όχι από ανάγκη) και σαν όλους τους φοιτητές εξωτερικού και εσωτερικού που σέβονται τον εαυτό τους (και λίγο λόγω των οικονομικών μου που χτυπάνε κόκκινο στο τέλος κάθε μήνα) κάνω κι εγώ μια δουλίτσα, παραδίδοντας μαθήματα σε παιδάκια. Τώρα θα μου πείτε τι κακό έχει αυτό, κανένα απολύτως! Θα σας πω λοιπόν την δική μου ιστορία, έτσι να την βγάλω από μέσα μου, και ελπίζω στα σχόλια σας.
Λοιπόν έχω δύο μαθητές, τον Νικολάκη και τον Γιωργάκη (ποτέ δεν συμπάθησα τα Ιταλικά τους ονόματα, και αφού γράφω στα ελληνικά, πιστεύω πως πρέπει να τα αλλάξω λίγο) καλά παιδιά και οι δύο, δεκατετράχρονα, πολύ γερά μυαλά (αν και ο Νικολάκης πρέπει να στριμωχτεί πολύ για να το χρησιμοποιήσει) και το κυριότερο φίλοι από μωρά. Και τώρα που σας έδωσα τα στοιχεία της ιστοριούλας ας μπούμε στο ψητό. Αυτά λοιπόν τα δύο αγγελούδια (θα ήθελα να πω διαόλια αλλά δεν μου βγαίνει όσο και να θέλω) είναι εξπέρ στις νέες τεχνολογίες, Ίντερνετ, κινητά τηλέφωνα, παιχνιδομηχανές και όλα τα σχετικά (δεν σας κρύβω μάλιστα οτι η ιδέα να ξεκινήσω αυτό το blog προέρχεται από εκείνα). Και εδώ το πράγμα αρχίζει και στραβώνει λιγάκι γιατί σαν μικρός (τα περνάω μόλις 8 χρόνια) μπαίνω καμιά φορά σε σύγκριση μαζί τους, (μέγα λάθος το ξέρω, αλλά ανθρώπινο, ευελπιστώ στην συγνώμη σας) και σκέφτομαι πώς ήμουν εγώ στα δεκατέσσερα και πώς είναι αυτά τώρα. Μην νομίζετε οτι κι εγώ μεγάλωσα σε κανένα κατσικοχώρι στην μέση του πουθενά και πήγαινα πρωί πρωί στην στάνη ν'αρμέξω τα γίδια, του εναντίον μάλιστα, αλλά να... Δεν ξέρω πως να το πω νιώθω πως κάτι πάει στραβά.. Εγώ στα δεκατέσσερα έβγαινα από το σπίτι, και πήγαινα με τον κολλητό μου βόλτα στην πόλη, μιλάγαμε με τις ώρες για όλους και για όλα και γενικά, μας χτύπαγε ο καθαρός αέρας. Πρέπει να ομολογήσω ότι κι εγώ στην Ηλικία τους χρησιμοποιούσα chat, το θρυλικό ICQ για όποιον το θυμάται αλλά αυτό ήταν μοναχά τα βράδια αργά, ή άντε για να μην πληρώνω σε κινητά. Οι συνεννοήσεις μας τότε ήταν ως εξής:

-ΕΙΣΑΙ ΣΠΙΤΙ?
-ΝΑΙ
-ΠΑΜΕ ΒΟΛΤΑ?
-ΦΥΓΑΜΕ
-ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΕ 10'

Κι εκεί ήταν που ξεκίναγε το νταραβέρι. Τώρα βλέπω από τα αγγελούδια μου (και μου το λέει και η μάνα του ενός) ότι δεν κάνουν τίποτα τέτοιο. -Με ποιόν κάνεις chat τόσες ώρες Γιωργάκη-? με τον Νικόλα! και ο Νικόλας να μην μένει ούτε 3 λεπτά με τα πόδια μακριά... Τώρα τί να πω. Όσο για αθλήματα και παιχνίδια, ας μην το συζητήσω καλύτερα. Εντάξει, κι εγώ ήμουν λιγάκι περίεργος σε αυτά, όταν τα άλλα παιδάκια παίζανε ποδόσφαιρο, εμείς μαζευόμασταν μια παρέα 4 άτομα και παίζαμε Μπάσκετ. Και όταν πιο μετά στο Λύκειο τα άλλα παιδιά καβαλούσαν μηχανάκια και πηγαίναν για μπάνιο, εμείς "δανειζόμασταν" ένα Ιστιοπλοϊκό και κόβαμε βόλτες. Τώρα θα μου πείτε και τι με όλο αυτό? Ε, λοιπόν το μόνο ποδόσφαιρο που βλέπω τα αγγελούδια μου να παίζουν, είναι το Pro Evolution. Έχουν απλοποιηθεί τόσο πολύ όλα, και συνάμα έχουν μπερδευτεί τόσο πολύ. Παλιά το μπαρ ήταν χώρος συνάντησης, καμακιού και παρέας (ποτέ δεν θα ξεχάσω εκείνο το θεϊκό me Greek hot Lover που λέγαν οι μεγαλύτεροι στις ευκαιριακές και αρκετά πιωμένες Αγγλιδούλες). Εντάξει, δεν λέω οτί αυτό είναι το καλύτερο, αλλά είχε και αυτό την χάρη του, ήταν ένα παιχνίδι, εσύ ενάντια στο θηρίο που λεγόταν Αγγλιδούλα, Σουηδέζα, Γερμανίδα και έπρεπε να παίξεις καλά τα χαρτιά σου να το κερδίσεις. Όυτε και σε αυτό ήμουν πολύ καλός ποτέ (πρώτη κοπέλα που έριξα ήταν στα 17 και για να το κατορθώσω διάβαζα 6 μήνες Ελύτη και Καζαντζάκη και γράφτηκα και στην Δραματική Λέσχη του σχολειού μου). Τώρα βλέπω γύρω μου έναν άλλο κόσμο, Virtual.

-Μωρό μου θα βρεθούμε το βράδυ?
-Πέρνα απ' το σπίτι και βλέπουμε
-Και τι θα κάνουμε?
-Α,δεν ξέρω....Φέρε πάντως μαζί σου καπότες.

Και έτσι κλείνει ένα ραντεβού επίδοξων εραστών. Και ξαφνικά αρχίζω και νιώθω τόσο μεγάλος, τόσο παλιομοδίτικος και αρχαίος...
Πού πήγαν οι βόλτες τα απογεύματα, οι περίπατοι χεράκι χεράκι, η αγωνία του -τώρα με γουστάρει η γκόμενα ή τσάμπα το παιδεύω?- το παιχνίδι με τα βλέμματα... Αυτά όλα χαθήκαν? Το μόνο που έμεινε πια μια οθόνη υπολογιστή και μια οθόνη κινητού? Στα χρονικά μου, έχω φάει αρκετές χυλόπιτες δεν το κρύβω, και πάντα πονούσαν. Αλλά να σας πω κάτι, το προτιμώ αυτού του τύπου το παιχνίδι, παρά τα πράγματα όπως είναι σήμερα.

Αυτά για την ώρα. Σας κούρασα, ετσι? Λυπάμαι αλλά τουλάχιστον τα έβγαλα από μέσα μου.
Καλή συνέχεια σε όσους δουλεύουν και το απόγευμα και θα τα πούμε σύντομα.
Α, και κατι ακόμα VIVA το Playboy! (σε χαρτί, οχι σε οθόνη, έχει άλλη χάρη)