Σκόρπια φύλλα μιας ζωής

Παντού παρών εκείνος ο αέρας της συνωμοσίας, που γεννιέται μεταξύ εκείνων που είναι στο πόδι από την αυγή. Ένας αέρας σχεδόν ανωτερότητας που απορρέει από την κοινή τους εμπειρία, να έχουν δει να εξαφανίζεται σιγά σιγά η νύχτα και να γλυκοχαράζει ο ήλιος...

Ανκόνα, η πόλη με τα δυο πρόσωπα και με τα χιλιάδες βλέμματα. Ανκόνα η μυστηριακή, η γνώριμη και η παράνομη. Μια πόλη φωτισμένη και όμως τόσο σκοτεινή κατά βάθος...

Ξεκίνησα ένα μικρό οδοιπορικό χτες το βράδυ (δεν με έπιανε ύπνος) κατά τις 23.00 και το ξημέρωμα με βρήκε να καπνίζω μόνος στην είσοδο του λιμανιού, με τα πόδια βουτηγμένα στο νερό, βλέποντας τον ήλιο να ανεβαίνει στον ορίζοντα, με μόνη μου συντροφιά τους γλάρους, τον φάρο και τα ψαροκάικα που γύριζαν από τα μακρινά και δύσκολα ταξίδια τους...

Είναι αυτές οι μονές ώρες της ημέρας, που ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή, σε συμφωνία, ή ακόμα και σε ρήξη με το εσωτερικό εγώ του, και είναι εκείνες κατά τις οποίες παίρνει και τις πιο σημαντικές αποφάσεις, κάνει αυτοκριτική, κρίνει τον κόσμο γύρω του, και γενικότερα ξανανακαλύπτει ποιος είναι, από πού ήρθε και πώς πρέπει να συνεχίσει να πορεύεται στην ζωή του...

Οι αποφάσεις? Πολλές και δύσκολες να ειπωθούν. Πιο δύσκολο ακόμα όμως να πραγματοποιηθούν. Θα προσπαθήσω όμως... Και πού ξέρεις, ίσως κάτι καλό να βγει από όλο αυτό.

Ως την επόμενη λοιπόν. Καλημέρα και καλή εβδομάδα σε όλους!