ΌΧΙ άλλο κάρβουνο!!!

Ώρα πέντε παρά τέταρτο. Πανεπιστήμιο Ανκόνα αίθουσα υπολογιστών

"Δε μπορώ άλλο να περνάω τη μισή μου μέρα μαζί με γκόμενες που βάζουν τη μάνα τους να τους γράφει το Grande Fratello (BIG BROTHER αλα Ιταλικά) να το δούνε το βράδυ".....

Μια και έχει πάει πέντε παρά τέταρτο κι αφού έχω την πολυτέλεια να δουλεύω μόνος και αφού σέβομαι το οχτάωρο (λέμε τώρα - απλά ήμουν κομμάτια), αρχίζω να κλείνω σιγά-σιγά το pc μου και να ετοιμάζομαι να την κοπανήσω για σπίτι, μπας και τελειώσω εκεί την ρημαδοεργασία.

Το ξανθό σούργελο 1 μπροστά μου έχει ήδη κάνει log out και ρωτάει απορημένη:

"Το πρωί στο κέντρο είχαν κλείσει τους δρόμους, θα είναι ανοιχτά τώρα λέτε?"

Το ξανθό μπάζο 2 απορεί κι εκείνο:

"Ποιος τους είχε κλείσει καλέ?"

"Ξέρω' γω, απαντάει η φίλη της, ΚΑΤΙ ΒΑΡΕΜΕΝΟΙ ΠΟΥ ΦΩΝΑΖΑΝΕ ΓΙΑ ΚΑΤΙ ΛΕΦΤΑ ΜΟΥ 'ΠΑΝΕ, ΤΡΕΧΑ ΓΥΡΕΥΕ..."

Κοίτα λοιπόν, αμόρφωτο, απαίδευτο και άξεστο πιθήκι.

Αν ήσουν μία θα ήσουν γραφική.

Δυστυχώς όμως είστε πολλοί, πάρα πολλοί, ανυπόφορα πολλοί...

Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι βαρεμένοι που αγωνίζονται εδώ και αιώνες για σένα, το τελέυταίο που θα έκανες αυτή τη στιγμή θα ήταν να μασάς τσίχλα και να βάφεις τα νύχια σου μπροστά στο pc. Το πιο πιθανό θα ήταν να έσπαγες πέτρες σε κανένα νταμάρι ή να ζητιάνευες στο κρύο προκειμένου να ταΐσεις τα οχτακόσια παιδιά σου. Μπορεί να είχες ήδη πεθάνει από την πείνα. Όπως έχουν πεθάνει εκατομμύρια "βαρεμένοι" με φριχτά βασανιστήρια προκειμένου να γλιτώσεις εσύ αυτή τη μοίρα.

Βασικά δεν έπρεπε.

Θα σου άξιζε.

Απορώ που βρίσκουν όλοι αυτοί οι βαρεμένοι το κουράγιο να παλεύουν για άτομα σαν εσάς. Δε θα πάρετε χαμπάρι ποτέ. Δε θα πείτε ευχαριστώ ποτέ! Ζούμε στην κοινωνία της πληροφορίας κι εσείς σερφάρετε μόνο στη σελίδα του Cosmopolitan μπας και τον συγκλονίσετε με κάποιο καινούριο χειμωνιάτικο συνολάκι.

Γκρινιάζετε. Συνεχώς. Για την ακρίβεια, για το χαμηλό μισθό που θα παίρνετε, για το ότι δε θα βρίσκετε δουλειά...

"Αλλά τι να κάνουμε"? είναι το μότο σας. Δεν κάνετε τίποτα. Ποτέ. Ούτε με την ψήφο σας "γιατί αυτό είναι το κόμα μας, κουτσό, στραβό, τι να κάνουμε"?

Και όταν τολμάει κάποιος να κάνει κάτι τον κράζετε. Οι βαρεμένοι...που τρέχουν και κάνουν πορείες μέσα στη βροχή και το χιόνι για τα κεκτημένα τους την ώρα που αρχίζει η 'Τόλμη και Γοητεία'...

Ενώ εσύ νιώθεις ικανοποιημένο με τον εαυτό σου ελεεινό πιθήκι...Μετά τη δουλειά, θα πεταχτείς από το ZARA ν' ανανεώσεις το στόλο σου και μετά θα τρέξεις γραμμή για το καναπεδάκι σου και την τηλεορασούλα σου. Μπορεί να δεις φασαρίες στο κέντρο, αλλά δε θ' αναρωτηθείς τι έγινε. Δε θα μάθεις ποτέ, δε σ' ενδιαφέρει. Θα γελάσεις χαιρέκακα, χι χι, "όρεξη που την έχουνε, μα καλά, βλαμμένοι είναι?", θα σκεφτείς.

Βασικά ναι, είναι όντως βλαμμένοι.

Που θέλουν ν' αλλάξουν τον κόσμο για κάτι ζώα σαν εσένα. Θέλω να τους συναντήσω και να τους πω ότι δεν αξίζει ρε παιδιά. Πως δε θα τους πεις ποτέ ευχαριστώ. Ακόμη και να άλλαζε κάποτε ο κόσμος, πάλι θα τον έκανες σύντομα σαν τα μούτρα σου. Πιθήκι. Εσύ και οι όμοιοί σου. Γι' αυτό και δε σου αξίζει τίποτα, ΤΙΠΟΤΑ!