Αντίο........

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glint on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you wake in the morning hush,
I am the swift, uplifting rush
Of quiet birds in circling flight.
I am the soft starlight at night.
Do not stand at my grave and weep.
I am not there, I do not sleep.
Do not stand at my grave and cry.
I am not there, I did not die!



Αντίο μεγάλε και πρίμα στα πανιά σου!

Τραγουδάκι για να πάρετε δύναμη όσοι διαβάζετε...

Δυνατό τραγουδάκι, αλλά ωραίο. Είχα και καιρό να το ακούσω.
Αφιερωμένο εξαιρετικά, στην....

Σύνδρομο Ο.Δ.Τ.Ε, + Εξεταστική + Ζέστη =.......

Όλοι οι normal άνθρωποι αυτή την εποχή παίρνουν τα κουβαδάκια τους, τα φτυαράκια τους, τα μαγιό και τις ομπρελίτσες τους και ξεχύνονται στα εξωτικά νησάκια για μπάνιο στην θάλασσα και σεξ κάτω από τα άστρα... Υπάρχει βέβαια και η δική μου μικρή μερίδα ανθρώπων, αυτή του "γκαντέμη φοιτητή" που είναι αναγκασμένη μες στην ζέστη και το λιοπύρι να διαβάζει και να μαθαίνει τα πιο κουλά πράγματα... Όπως για παράδειγμα κλινική Ιολογία! Κι εκεί που λες αγαπητέ αναγνώστη - ε καλά δεν ήρθε και η συντέλεια του κόσμου, κι εμείς αναγκαστήκαμε το 19.., το 20.. κτλπ. να κάτσουμε μεσα καλοκαιριάτικα για διάβασμα / δουλειά - να σου και το δεύτερο σύνδρομο. Αυτο του Ο.Δ.Τ.Ε ( Ότι Διαβάζω Το Έχω ).
Το λοιπόν, από την ημέρα που το ξεκίνησα το βιβλίο (περίπου 15 μέρες) έχω κολλήσει (στο μυαλό μου πάντα):

Α) Εγγεφαλίτιδα: Μα τον Γιαραμπή, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς κατάφερα να βγω θετικός σε Babinski reflex τεστ, Brudzinski τεστ (εκείνο με το κεφάλι) και Kernig και να μην έχω τελικά τίποτα. Ομορφούλα aiutoooooo

Β) Τύφο: Ξύπνησα ένα πρωί με πρησμένες λεμφαδένες στο λαιμό (κατα εμένα) με μια ελαφριά κοκκινίλα στην κοιλιά (κατα όλους) και καθώς μετά ανέβασα και λιγάκι πυρετό... Επίσης είχα και μια ελαφριά ζαλάδα, έτρεχα και συχνά στο μπάνιο για τα παιρετέρω, νάτος ο Τύφος! Και όχι όποιος κι όποιος παρακαλώ! Tsutsugamushi fever (πολύ μου αρέσει το όνομα, φέρνει κάτι σε διαστροφή δεν νομίζετε;), που απαντάται μόνο στην Βόρνεο και στην Ιαπωνία (εκείνη η αεροσυνοδός που κόλλαγα στο μπαρ πριν ένα μήνα πρέπει να φταίει) χεχεχεχεχε.

Γ) Έπιχείλιο έρπη: Εκείνα τα μικρούτσικα σπυράκια που βγάζω καμμιά φορά στο κάτω χείλος, είναι καιρός να τα ελένξω...

Άντε, μόνο Dengue και κίτρινος πυρετός μου λείπει να κολλήσω από τα κουνούπια (για τον δεύτερο μάλλον δύσκολο, πρέπει ακόμα να έχω αντισώματα) και έχω κλείσει για φέτος!

My name is House. Doctor House...

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε παρακολουθήσει την πολυβραβευμένη Ιατρική σειρά που μας έρχεται από την Αμερική, οπότε αφήστε με να σας εξηγήσω λίγο...
Πρωταγωνιστής λοιπόν ο Δόκτορας House, ένας αντικοινωνικότατος, ευερέθιστος ανθρωπάκος σχεδόν κουτσός από το δεξί πόδι, που κατεβάζει χαπάκια Vicodin (Hydrocodone-Paracetamol) σαν καραμέλες για τον βήχα και ο μόνος λόγος που τον ανέχονται οι συνάδελφοι του, είναι γιατί είναι τέλειος στην δουλειά που κάνει...
Και από την άλλη εγώ. Ένας φιλόζωος μισάνθρωπος, πολέμιος της ανθρώπινης βλακείας σε όλες της τις μορφές, ευερέθιστος μέχρι αηδίας (ειδικά τις ημέρες που πονάω) σχεδόν κουτσός λόγω διαλυμένου γονάτου, αστραγάλου, κτλπ. που κατεβάζω χαπάκια Tylenol (Paracetamol/Steroids - έχω πάρει κατά καιρούς και πιο βαριά) και που οι συνάδελφοι / συναγωνιστές / συμφοιτητές με ανέχονται κυρίως γιατί με θεωρούν πολύ συνεργάσιμο (λέμε τώρα) και καλό ερευνητή....
Διακρίνετε καμμιά ομοιότητα?

Χεχεχε, γκουχ γκουχ γκουχ...

Το να διαολοστείλω κάποιον Ιταλό επειδή κάνει θόρυβο και δεν με αφήνει να συγκεντροθώ να διαβάσω, το κάνω αρκετά συχνά. Συνήθως μετά από κάνα δυο Σιχτίρια (ελληνικά, Αγγλικά και Ιταλικά) τα πράγματα ηρεμούν και με αφήνει στην ησυχία μου. Να βρίσω δύο ταυτόχρονα, και αυτό το έχω κάνει. Τρεις... Αν και δεν μου έχει τύχει, θεωρητικά είναι εφικτό.

Όταν όμως κάτω από το παράθυρο σου έχεις καμμιά 40αριά άτομα που ουρλιάζουν και χορεύουν γιατί η ομάδα του κωλοχωρίου (βλέπε Ανκόνα) κέρδισε σε φιλικό αγώνα την ομάδα ενός άλλου κωλοχωρίου (βλέπε Ρίμινι), εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν κάπως... Και ειδικά αν εσύ είσαι απορροφημένος και προσπαθείς να διαβάσεις για τα συμπτώματα και τους τρόπους εργαστηριακής αναγνώρισης της εγκεφαλίτιδας και των ιών που την προκαλούν....
Ε, ας πούμε πως τα νεύρα σου δεν είναι και στα πιο φυσιολογικά τους επίπεδα...

Το περιστατικό λοιπόν καλέ μου αναγνώστη έλαβε χώρα χτες βράδυ και είμαι σίγουρος πως οι από εδώ, οπαδοί και μη, θα το θυμούνται για πάρα πολύ καιρό...

Τί έκανα? Ω, μα είναι στοιχειώδες καλέ μου Γουάτσον: Όσο οι Ιταλοί ξελαρυγγιάζονταν για χάρη της "ομαδάρας", εγώ έβγαλα στο μπαλκόνι την Γαλανόλευκη (δώρο ενός Ελληναρά πρώην συγκατοίκου που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν) έβαλα στο φουλ (όσο αντέχαν τα ηχειάκια μου δηλαδή) τον Υμνο του Ελ.Α.Σ ("Με το τουφέκι μου στον ώμο σε πόλεις κάμπους και χωριά"...), πήρα μια μια ειδική σφυρίχτρα που έχω για την Ιστιοπλοία (μία από εκείνες που θεωρητικά παράγουν έναν ήχο γύρω στα 90 με 100 decibel όταν φυσάς μέσα τους) και άρχισα να τραγουδάω κι εγώ φωναχτά τα δικά μου...

Και σε πληροφορώ, το κόλπο έπιασε! Για πόσο σταμάτησαν να φωνάζουν και άρχισαν να παρακολουθούσαν το show που έδινα, δεν λέγεται!
Γιατρέ μου (ναι ναι σε σένα λέω, την ομορφούλα) μήπως έχω τίποτε σοβαρό; Μήπως χρειάζεται να το κοιτάξω? Κι αν πρέπει, για τί ακριβώς ψάχνω?

Γαμώτο λέμε!!!

Εμένα που κάπνιζα στην ζούλα στο πανεπιστήμιο σε μια γωνίτσα, γιατί έξω είχε -5 ήξερες να με τρέχεις και να με πηδάς επί εξάμηνο για την παρανομία μου... ΕΣΥ σαν μεγάλος καθηγηταράς που καπνίζεις μέσα στο εργαστήριο, και μάλιστα κοντά σε μπουκάλια Αιθέρα και Κυκλοπροπανίου, γιατί δεν σου λέει κανείς τίποτα? Αει σιχτιρ δηλαδή εσύ και οι όμοιοι σου! Σας βαρέθηκα πια επικίνδυνοι χοντρομαλάκες...

Καλημέρα πέρα για πέρα

Λίγο πριν πάω να δώσω μάθημα. Έτσι, για να μου φτιάξω λίγο την μέρα...




Καλή μου τύχη!

Ο λαός δεν ξεχνά τί σημαίνει δεξιά..

Εν έτει 1943, σε έναν από τους φημισμένους λόγους του, ο Sir Winston Leonard Spencer Churchill, είχε πει την παρακάτω φράση. "Οι άνθρωποι πρέπει πάντα να διοικούνται. Όχι δίκαια πολλές φορές (το παραδέχομαι) αλλά πρέπει πάντοτε να διοικούνται. Αλλιώς θα εγκαθιδρυθεί μια αναρχία χωρίς προηγούμενο".

Κοιτώντας σήμερα το πρωί λοιπόν τα αποτελέσματα των ελληνικών εκλογών για την Ευρωβουλή μετά λύπης μου ανακάλυψα στα ονόματα των εκλεγέντων, αυτά του Κώστα Πλεύρη και του Γεωργίου Καρατζαφέρη...

Μα είναι δυνατόν γαμώτο τέτοια μιάσματα να είναι οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του λαού μου? Ξεχνάς έτσι απλά ρε Έλληνα το 1940 και τον Μεταξά? Ξεχνάς τα γεγονότα που ακολούθησαν το τέλος του Β' Παγκοσμίου πολέμου και τον εθνικό διχασμό? Ξεχνάς την Χούντα τον Συνταγματαρχών και την εφταετία? Τα βασανιστήρια στην Μακρόνησο? Γιατί άφησες αυτό το 50% του πληθυσμού σου (αυτό που αντί να πάει στις παραλίες να ψηθεί έκατσε σπίτι του) να ψηφίσει τέτοιους ανθρώπους? Δεν σε ενδιαφέρει το μέλλον της χώρας σου?

Κι έστω οτι αυτό δεν σε ενδιαφέρει. ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ μέλλον για την επόμενη τετραετία δεν σε ενδιαφέρει καθόλου? Αξίζει τον κόπο να τους αφήσεις να σε πηδάνε τέσσερα ολόκληρα χρόνια για να πας εσύ λίγες ώρες στην θάλασσα?

Το θυμάσε Έλληνα το slogan της Διεθνούς αμνηστίας, που παιζόταν για χρόνια στις τηλεοράσεις σου? "Γιατί εμείς οι Έλληνες ξέρουμε από προσφυγιά".. Έφευγες καραβάνι από τη χώρα σου και πήγαινες στην Γερμανία, στην Αμερική, στην Αυστραλία, για να βρεις δουλειά να θρέψεις τα παιδιά σου. Και πάντα γύρναγες πίσω με χαμόγελο να την ξαναδείς, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα μεγαλουργούσε. Τώρα που μεγαλούργησε όμως, δεν δίνεις το δικαίωμα στον Αλβανό, στον Ρώσο, στον Μαροκινό που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα να ζήσουν το δικό τους όνειρο... Και γιατί? Για να πας λίγες ώρες στην θάλασσα να μαυρίσεις...

Αλλά πάντα έτσι ήσουν Ελληνάκο. Ζούσες, ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Και σου αρέσει κιόλας! Μέχρι τώρα πάντοτε άκουγα τα προβλήματα σου και έστω κι αν δεν μπορούσα να σε βοηθήσω, είχες από μένα έναν συμπονετικό λόγο. Όχι πια. Είχες την δυνατότητα ν' αλλάξεις το μέλλον σου προς το καλύτερο και την πέταξες στα σκυλιά να την ξεσκίσουν. Μόνος σου αποφάσισες, έσπειρες ανέμους, ετοιμάσου τώρα να θερίσεις θύελλες.

Εγώ, ακόμα κι αν μένω σε μια χώρα ξένη με άλλα ήθη και έθιμα, παιδεύτηκα μήνες για να μπορέσω να βρω τρόπο να ψηφίσω. Κι αυτό γιατί για μένα η ψήφος μου, δεν ήταν ποτέ είδος ανταλλάξιμο. Δεν ήταν ποτέ δικαίωμα αλλά υποχρέωση, για να μπορώ μετά να βγαίνω με το κεφάλι ψηλά και να συχτιρίζω αυτούς που εγώ ψήφισα για τα κακώς κοίμενα. Εσύ Ελληνάκο, θα μπορείς? Κι έστω ότι το κάνεις... Με τον εαυτό σου και την συνείδηση σου, θα τα έχεις καλά?

Αντίο λοιπόν και καλή τύχη σου εύχομαι... Θα την χρειαστείς σίγουρα.