Χεχεχε, γκουχ γκουχ γκουχ...

Το να διαολοστείλω κάποιον Ιταλό επειδή κάνει θόρυβο και δεν με αφήνει να συγκεντροθώ να διαβάσω, το κάνω αρκετά συχνά. Συνήθως μετά από κάνα δυο Σιχτίρια (ελληνικά, Αγγλικά και Ιταλικά) τα πράγματα ηρεμούν και με αφήνει στην ησυχία μου. Να βρίσω δύο ταυτόχρονα, και αυτό το έχω κάνει. Τρεις... Αν και δεν μου έχει τύχει, θεωρητικά είναι εφικτό.

Όταν όμως κάτω από το παράθυρο σου έχεις καμμιά 40αριά άτομα που ουρλιάζουν και χορεύουν γιατί η ομάδα του κωλοχωρίου (βλέπε Ανκόνα) κέρδισε σε φιλικό αγώνα την ομάδα ενός άλλου κωλοχωρίου (βλέπε Ρίμινι), εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν κάπως... Και ειδικά αν εσύ είσαι απορροφημένος και προσπαθείς να διαβάσεις για τα συμπτώματα και τους τρόπους εργαστηριακής αναγνώρισης της εγκεφαλίτιδας και των ιών που την προκαλούν....
Ε, ας πούμε πως τα νεύρα σου δεν είναι και στα πιο φυσιολογικά τους επίπεδα...

Το περιστατικό λοιπόν καλέ μου αναγνώστη έλαβε χώρα χτες βράδυ και είμαι σίγουρος πως οι από εδώ, οπαδοί και μη, θα το θυμούνται για πάρα πολύ καιρό...

Τί έκανα? Ω, μα είναι στοιχειώδες καλέ μου Γουάτσον: Όσο οι Ιταλοί ξελαρυγγιάζονταν για χάρη της "ομαδάρας", εγώ έβγαλα στο μπαλκόνι την Γαλανόλευκη (δώρο ενός Ελληναρά πρώην συγκατοίκου που δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτήν) έβαλα στο φουλ (όσο αντέχαν τα ηχειάκια μου δηλαδή) τον Υμνο του Ελ.Α.Σ ("Με το τουφέκι μου στον ώμο σε πόλεις κάμπους και χωριά"...), πήρα μια μια ειδική σφυρίχτρα που έχω για την Ιστιοπλοία (μία από εκείνες που θεωρητικά παράγουν έναν ήχο γύρω στα 90 με 100 decibel όταν φυσάς μέσα τους) και άρχισα να τραγουδάω κι εγώ φωναχτά τα δικά μου...

Και σε πληροφορώ, το κόλπο έπιασε! Για πόσο σταμάτησαν να φωνάζουν και άρχισαν να παρακολουθούσαν το show που έδινα, δεν λέγεται!
Γιατρέ μου (ναι ναι σε σένα λέω, την ομορφούλα) μήπως έχω τίποτε σοβαρό; Μήπως χρειάζεται να το κοιτάξω? Κι αν πρέπει, για τί ακριβώς ψάχνω?