Home sweet home, at last and for good!!

Τελικά το ανθρώπινο σώμα είναι πολύ πιο καλά προγραμματισμένο στο να προσαρμόζεται στις δύσκολες καταστάσεις απ' όσο θα περίμενε κάποιος... Όσα έζησα τις τελευταίες μέρες, αυτή την στιγμή μου μοιάζουν σαν ένα άσχημο όνειρο. Σαν να μην συνέβησαν ποτέ σε μένα, αλλά σε κάποιον άλλο, σε κάποιον που απλά γνωρίζω. Νιώθω πως κάποια στιγμή θα ξυπνήσω από αυτόν τον εφιάλτη στο κρεβατάκι μου και θα ανακαλύψω πως όλα αυτά περί σεισμών, καταποντισμών, θανάτων και τραυματισμών στην πραγματικότητα δεν συνέβησαν ποτέ και πως ο κόσμος είναι όμορφος κι αγγελικά πλασμένος! Για σκέψου...

Δεν είμαι άνθρωπος της υπερβολικής δράσης, ποτέ δεν πηγαίνω γυρεύοντας, δεν μου λείπει. Όχι αυτού του είδους η δράση τουλάχιστον. Πάντοτε, όταν οι περιστάσεις το απαιτούν φροντίζω να με βάζω ασυναίσθητα στη λίστα των μη εθελοντών. Να κρύβομαι σε μια γωνίτσα και να αφήνω τους άλλους να κάνουν το πρώτο βήμα εμπρός και αυτό μετά, θα το μετανιώνω. Κι όμως... Και στον μεγάλο σεισμό στην Αθήνα ήμουν, και στις φωτιές τις Χίου του 2002, και στους σεισμούς στην L' Aquila φέτος... Τώρα θα μου πείτε πως γίνεται αυτό, αφού δεν σου αρέσει, να είσαι πάντοτε εκεί και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Ειλικρινά δεν έχω ιδέα... Ίσως είμαι απλά γκαντέμης. Ίσως να είμαι αδύναμος χαρακτήρας και σε μια στιγμή αδυναμίας, να πατάω όλους τους όρκους που έχω δώσει στον εαυτό μου όλα αυτά τα χρόνια. Ίσως πάλι ασυναίσθητα να με αναγκάζει ένας πιο δυνατός όρκος - νόμος για όσους τον πιστεύουν που έδωσα πριν από πάρα πολλά χρόνια (μιλάμε ήμουν σχεδόν μωρό), σε έναν άνθρωπο που δυστυχώς δεν είναι πια μαζί μας και που ποτέ δεν γνώρισα προσωπικά... Είχα ορκιστεί να βοηθάω κάθε άνθρωπο σε κάθε περίσταση.

Βέβαια αχάριστος δεν είμαι, έχω βραβευτεί με διάφορους τρόπους και αρκετές φορές για αυτές μου τις υπηρεσίες, αλλά αυτός βέβαια δεν είναι και ο λόγος για τον οποίο το κάνω...
Ίσως τελικά μέσα από αυτήν την τριβή, μέσα από αυτόν τον κοσμοχαλασμό, να νιώθω πιο ζωντανός, πιο άνθρωπος.Ίσως πάλι να μην είμαι παρά ένας βλάκας που κρύβεται πίσω από το δάχτυλο του και δεν θέλει να παραδεχτεί πως όλη αυτή η κατάσταση του αρέσει και θα συνεχίσει να του αρέσει εφ'όρου ζωής. Γράφω ασυναρτησίες έτσι; Λυπάμαι αλλά το μυαλό μου αυτή την στιγμή ακόμα δεν έχει γυρίσει στα κανονικά του επίπεδα λειτουργίας. Σιγά σιγά και με το μαλακό...

Όπως και να έχει το πράγμα, εμένα, στην επόμενη μεγάλη καταστροφή μην ψάξετε να με βρείτε δεν πρόκειται. Αν και σχεδόν σίγουρα θα είμαι εκεί και θα βοηθάω κρυμμένος μέσα στο πλήθος, κάνοντας τις πιο περίεργες, δύσκολες και επικίνδυνες δουλειές βοηθώντας τον συνάνθρωπο μου. Και το κυριότερο, χωρίς να ξέρω τον λόγο για τον οποίο το κάνω...

Να προσέχετε και να είστε όλοι καλά και ΑΝ τύχει και συναντηθούμε ποτέ κάτω από περίεργες συνθήκες, απλά χαμογελάστε μου και χτυπήστε με φιλικά στην πλάτη. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή που θα μπορούσα ποτέ να περιμένω...