Αγαπητό Ημερολόγιο

Αγαπητό μου ημερολόγιο.

Το ξέρω πως έχω μέρες να σου γράψω, αλλά με αυτά και μ'αυτά στο σπίτι, πρέπει να παραδεχτώ πως μου ήταν πολύ δύσκολο. Θες λιγάκι το διάβασμα, θες λιγάκι το τρέξιμο για το σπίτι, δεν είχα και πολύ χρόνο για σένα...
Γι' αυτό και σήμερα που θα σου γράψω, ελπίζω να με συγχωρέσεις για την πολυήμερη αποχή μου από τις λευκές σελίδες σου.

Α, δεν σου είπα, είδα ένα πολύ περίεργο όνειρο χτες.
Την θυμάσαι την κυρία που μένει από κάτω? Οχι? Έλα τώρα...
Εκείνη την 40άρα νοικοκυρά με τα δυο παιδιά, την μελαχρινή με τις κόκκινες ανταύγιες και τα ωραία βυζιά, το πολύ γλυκό πρόσωπο και τα σμαραγδί μάτια? Εκείνη που παίρνω μάτι κάθε φορά που βγαίνει στο μπαλκόνι να καπνίσει ή να απλώσει...
Την θυμήθηκες τώρα? Λαμπρά.

Που λές ονειρεύτηκα εκείνην χτες βράδυ...
Είχε βγει λεει έξω να απλώσει ως συνήθως, με εκείνο το άσπρο φανελάκι με την τιραντούλα που φοράει και που αφήνει λίγα στην φαντασία (ξέρεις πιο εννοώ χεχεχεχε) κι εκεί που άπλωνε τα μποξεράκια και τις φοβερες μαύρες κιλοτίτσες της με την δαντέλα της έπεσε μια κάτω... Εγώ λοιπόν σαν καλό παιδί (μιας και είχα βγει στο μπαλκόνι να κάνω το τσιγάρο μου) την είδα να πέφτει και αποφάσισα να κατέβω να την μαζέψω και να της την δώσω... Σου ορκίζομαι, στο όνειρο μου δεν είχα πονηρό σκοπό, μην φανταστείς, ο κάθε καλός γείτονας αυτό θα έκανε πιστεύω!

Μια και δυο λοιπόν, κατεβαίνω τις σκάλες να πάω στον ακάλυπτο να τη μαζέψω... Εκεί ανακαλύπτω πως τελικά και η ίδια την είχε δει να πέφτει και πως είχε κατέβει να την μαζέψει πρώτη, οπότε φαντάσου τώρα σκηνικό: Εγώ κι αυτή μαζί στον ακάλυπτο, απογευματάκι, μακριά από όλα τα αδιάκριτα βλέμματα (ξέρεις πως είναι ο ακάλυπτος μας, αν δεν περάσεις την πόρτα, ή δεν κρεμαστείς από το μπαλκόνι κοιτώντας κάτω, δεν υπάρχει περίπτωση να δεις τίποτα). Εγώ κλασσικά με το τζινάκι μου και μια μπλούζα μαύρη κι εκείνη με μια βερμουδίτσα, το φανελάκι με τις τιράντες και ξυπόλυτη (ανακάλυψα στον ύπνο μου ότι έχει και πολύ όμορφα βαμμένα σκούρα ακροδάχτυλα και καλοσχηματισμένα πατουσάκια - βάλτο στα συν αυτό).

Όπως καταλαβαίνεις παραξενεύτηκε κάπως που με είδε εκεί, οπότε έπρεπε να της εξηγήσω τί ακριβώς γύρευα... Αυτό γαμώτο με μενα, πρέπει να το προσέξω. Όταν με στριμώχνουν ωραίες γυναίκες συνήθως άλλο θέλω να πω και αλλιώς μου βγαίνει. Μην σου πω πως καμμιά φορά χάνω γενικότερα τα λόγια μου... Ευτυχώς, μου περνάει σχετικά γρήγορα. Να μην στα πολυλογώ, πάλι τα σκάτωσα (η δικαιολογία του "βγήκα να πάρω αέρα" στον πιο άθλιο ακάληπτο που υπάρχει δεν είναι και πολύ λογική, δεν νομίζεις? Τέλος πάντων, το καλό είναι πως αυτή γέλασε, οπότε μάλλον δεν τα σκάτωσα και ολοκληροτικά και μου πρόσφερε (μιας και ήταν μόνη) να πάμε σπίτι της για καφέ...

Πήγαμε στο σπίτι της λοιπόν, έφτιαξε καφέ, τον ήπιαμε συζητώντας περί ανέμων και υδάτων και σε κάποια φάση χωρίς να το καταλάβω η κουβέντα πήρε μια άλλη τροπή (άλλο που δεν ήθελα κι εγώ). Άρχισε να μου λέει για τον άντρα της, πως δουλεύει πάρα πολλές ώρες στο γραφείο, πως δεν την προσέχει καθόλου, πως όταν γυρίζει σπίτι το μόνο που τον νοιάζει είναι να φάει και να κοιμηθεί, πως όταν τον γνώρισε ήταν κούκλος, γλυκός και ομιλητικός ενώ τώρα έχει ασχημίνει και δεν έχει κανέναν να της κρατάει συντροφιά (Επίσης είχε πάρει και μια περίεργη στάση στον καναπέ με τις γάμπες μαζεμένες κάτω από του μοιρους της και με κοιτούσε συνέχεια στα μάτια σαν να ζητούσε κάτι)... Όπως καταλαβαίνεις κι εγώ, δεν μπορούσα να μείνω αμέτοχος, έπρεπε να την βοηθήσω κάπως την γυναίκα... Και το ένα έφερε το άλλο, ο συμπονετικός λόγος έγινε καρφί, το απλό άγγιγμα έγινε χάδι, το χάδι έγινε χούφτωμα κάπου στο ενδιάμεσο άρχισαν και τα φιλιά και.....

Αγαπητό μου ημερολόγιο δεν ξέρω γιατί, αλλά και σήμερα το πρωί πάλι ξαναμμένος ξύπνησα...